एक मास्क असं असावं...
की ते मनालाही लावता यावं,
मनाला लोभणारे विचार,
अगदी फिल्टर करूनच,
आत यावेत.....
प्रत्येक विचारात
एक ऑक्सिजन पातळी असते....
की ते,
मनाच्या फुफ्फुसाला
अन हृदयाला
वेळोवेळी प्रसन्न ठेवते.
मनातील आँक्सिमिटरने,
त्या विचारातील
आँँक्सिजन पातळी ,
वेळोवेळी चेक करणे गरजेचे असते.
दिवसभर
वेगवेगळ्या विषयांचा
अन विचारांचा भडिमार झालेल्या,
थकलेल्या मनाला,
आपुलकीचं आणि प्रेमाचं
सॅनिटाजर लावणं
गरजेचं असतं,
तेंव्हाच
कुठे तरी मनावरील,
ताणतणावाचे विषाणू निघून जातात.
कधीतरी...
स्वतःला स्वतःसाठी ,
मनाच्या स्वास्थ्यासाठी
मौन धारण करून
लाॅकडाऊन करून घ्यावं,
यामुळे मनःशांती मिळतेच मिळते,
त्याबरोबर ....
मनातील प्रदूषणही निघून जाते.
आस्था,
प्रेम, माया,आपुलकी
अन मैत्री...
यांना मनातल्या कप्प्यात,
कायमचच स्थान असावं...
त्यांना अक्षरशः
मनातल्या कप्प्यात,
कायमचं क्वारान्टाईन
करून ठेवावं....
तापदायक विचाराला,
मनातील थर्मामीटरने
वेळोवेळी चेक करा,
विचारांचा
पारा चढला असेल,
मनाला त्रासदायक असेल,
तर...
त्याला प्रवेश
देऊ नका,
नाहीतर योग्य उपचार करा....
राग, द्वेष,मोह,मत्सर...
यांना मनातून अन्लाॅक करून,
कायमचं हद्पार करून टाकावं...
एखाद्या मनाची
मैत्री...
अशी असावी की...
मनातील स्टेथोस्कोपने
त्याचा ...
प्रत्येक श्वास अन धडकी
हे पहाताच क्षणी
दूरूनच कळावी....
नात्यातही मैत्रीने
वास केला,
तर त्या मनाला,
औषधांची अन
बाहेरील कृत्रिमरीत्या
तयार केलेल्या
ऑक्सिजनची
आणि
व्हेंटीलेटरचीही
कधीही गरजच लागणार नाही ....
एक मनाचा दवाखाना-
आंतरजालावरून साभार
(मा.कवीचे नाव माहीत असल्यास कळवावे कविता त्यांच्या नावानिशी प्रसिद्ध केली जाईल)
No comments:
Post a Comment