आज ऑफिसमध्ये कामानिमित्त एका आजी आजोबांची भेट झाली. त्यांचं काम होण्यासाठी थोडा वेळ लागणार होता. मी माझं काम करत होतो. साधारण दिड तास ते दोघे बसून होते. आज्जीला काहीतरी हवंय याची मला जाणीव झाली आणि मी विचारलं आजी काय हवंय. आजी इंग्रजी मधून i need some water. मी पाणी दिल आणि दोघांसाठी चहा ही मागवला. चहा सोबत त्यांच्याशी संवाद साधला. तेव्हा कळाल की ते बंगरुळ चे आहेत. कानडा, इंग्रजी, हिंदी, मराठी या भाषाही त्यांना उत्तम येतात. आजोबा टाटा कंपनीत मुंबईला काम करत होते ते आता रिटायर्ड झाले. आजी गृहिणी आहेत. मुंबईत काम करून पुण्यात घर घ्यावं असा त्यांचा विचार चालू होता. ते ज्या कामासाठी आले होते त्यात त्यांच्या RM ने काहीतरी चुका करून ठेवल्या होत्या, आजोबा रागावले होते पण सय्यमी ही दिसत होते. मी त्यांना विचारलं पुण्यात बरं वाटतं का ? की मुंबई बरी वाटते ? त्यांनी मला प्रश केला तुम्ही मुंबईमध्ये काम केलं आहे का ? मी - नाही आजोबा. मित्रांसोबत फिरून आलोय पण काम नाही केलं मुंबईमध्ये.
त्यावर आजोबा म्हणाले - मग एकदा नक्की जा आणि काम करा मुंबईमध्ये.
आजोबा - मुंबईमध्ये काम केलं ना माणूस शार्प होतो. वेळ पाळतो, शब्द पाळतो, वेळेचं, पैशांचं महत्व त्याला समजत. ५ मिनिटे उशीर होणार असेल तर समोरचा माणूस फोन करून तसं कळवतो. तिथे एकमेकांचा आदर केला जातो. समोच्या माणसाचं दुःख तुमचं होऊन जातं, त्याचा आनंद तुमचा होऊन जातो. पुण्यात किंवा दुसऱ्या शहरात जाणवत नाही तसं.
आजोबांना कोणीतरी हाक मारली आणि ते आजी ला घेऊन निघून गेले.
मी अजूनही या सगळ्यांवर विचारात आहे. अनुभव म्हणतात तो हाच, तो चार दोन दिवसात येत नाही. माणूस वाचता येतो. कळतो. फक्त आपण गडबडीत असतो किंवा दुर्लक्ष करतो. विचार केला तर deep वाली feeling आहे.
संग्रहित
No comments:
Post a Comment