Easy ways to boost your metabolism

1. The first technique to boost your metabolism is to start off with a high-intensity workout

          High-intensity interval training (HIIT) involves quick and very intense bursts of activity. This can help you burn more fat at a high metabolic rate, even after your workout has finished! HIIT has also been proven to help burn fat much faster than other workouts. It’s one to start off with and keep at even! 

2. Learn to not sit still!

             You have to learn to not sit still for too long. Whether you want to fidget or even chew gum, it helps! These activities are termed, 'NEAT' (non-exercise activity thermogenesis) and have been proven to help boost metabolism. Other than NEAT activities, we do implore you to exercise regularly. 

3. Learn to love green tea

          Avoid your milk-based drinks at work and opt for green tea instead. Studies have proven that green tea can help boost your metabolic rate by 4 to 5 per cent! Now, that's a lot! Green tea has only 2 calories per cup, but that's without the sugar, of course! 

by Jehana Antia

4. Drink lots of water

       A German study recently proved that chugging 8-ounce glasses of water could help calorie burning by 30 per cent in less than 10 minutes. And for all of you who cannot make time for regular exercise, this tip is important. 

5. Make fresh lemon juice a friend

       Make fresh lemon juice a friend of yours. Learn to regularly add it to your green tea as it is loaded with Vitamin C. Arizona State University researchers found that those who don't get enough Vitamin C may acquire 25 per cent fewer calories during a workout. This is for all you exercisers out there! 

6. Laughing is an exercise too!

                Do not dismiss this as 'silly'! A classic study published in the International Journal of Obesity showed that laughing sparks a small amount of calorie burning. Forget the gym, just laugh all day!

A happy you will be a healthier you...

by Jehana Antia

संग्रहित लेख

भगवान बुध्दांनी सांगितलेले प्रकृतीचे तीन नियम

1. प्रकृतिचा  पहिला नियम:

सुपीक शेतात बी पेरले नाहीतर निसर्ग अशी शेती तृण व  घास-गवताने भरून टाकतो. अगदी तसेच मानवी मनात लहानपणा पासून  व बुद्धीत सकारात्मक विचार भरले नाही तर नकारात्मक विचार आपोआप तयार होतात. हीच मनावरील कवचे होत..

2. प्रकृतिचा दूसरा नियम:

ज्याच्याकडे जे आहे तो त्याचेच वाटप करतो.

सुखी सुख वाटतो,
दुःखी दुःख वाटतो,
ज्ञानी ज्ञान वाटतो,
भ्रमित करणारा भ्रम वाटतो.
घाबरणारा भय वाटतो,

3. प्रकृतिचा तिसरा नियम:

आपल्याला आयुष्यात जे काही मिळाले ते पचवायला शिका, त्यातच समाधानी रहा.. कारण

भोजन जर पचले नाही तर रोग वाढतात,
पैसा पचला नाही तर देखावा वाढतो,
बातचित पचली नाही तर  चुगली वाढते,
प्रशंसा पचली नाही तर अंहकार वाढतो,
टिका  पचली नाही तर दुश्मनी वाढते, गोपनीयता टिकली नाहीतर खतरा वाढतो,
दुःख पचले नाही तर  निराशा वाढते,
आणि सुख पचले नाही तर  ऊन्मत्तपणा वाढतो...

जाणून घ्या जनरल ओडवायरच्या हत्येमागची रंजक कथा

शहिद उधम सिंह व मायकल ओडवायर

होमरूल आंदोलनाने निर्माण झालेला असंतोष दडपून टाकण्यासाठी ब्रिटिश सरकारने १९१९ साली रौलट कायदा संमत केला. या अन्यायकारक कायद्याविरोधात पंजाब प्रांतात प्रखर स्वरुप धारण झाले. ब्रिटीश सरकारने हा लढा थांबवण्यासाठी दडपशाहीचे सत्र सुरु केले. ब्रिटीश अधिकारी जनरल डायरने अमृतसरमध्ये सभाबंदीचा हुकूम जारी केला. महात्मा गांधी यांना पंजाब प्रांतात प्रवेश करण्यास सक्त मनाई करण्यात आली होती. डॉ. सत्यपाल व डॉ. सैफुद्दिन किचलु यांसारख्या प्रमुख नेत्यांना अटक करण्यात आली होती. या घटनांच्या निषेधार्थ १३ एप्रिल १९१९ साली अमृतसर येथील जालियनवाला बागेत बैसाखी सणाच्या निमित्ताने एक सभा आयोजित करण्यात आली होती. या सभेसाठी जमलेल्या नि:शस्त्र लोकांवर जनरल डायरने बेछूट गोळीबार केला. या हत्याकांडात सुमारे ४०० लोक मारले गेले. असंख्य लोक जखमी झाले. या हत्याकांडास पंजाबचा शासक मायकल ओडवायर जबाबदार होता. १३ मार्च १९४० साली याच पाषाण हृदयी मायकल ओडवायरची क्रांतीकारक उधम सिंह यांनी भरसभेत गोळ्या घालून हत्या केली. आज या क्रांतीकारी घटनेला ७९ वर्षे पुर्ण होत आहेत.

जालियानवाला बाग हत्याकांड घडले तेव्हा उधम सिंह केवळ २० वर्षांचे होते. या हत्याकांडात त्यांनी आपल्या कुटुंबीयांना डोळ्यादेखत मरताना पाहिले होते. या घटनेचा त्यांच्या तरुण मनावर खोलवर परिणाम झाला. या घटनेने त्यांचे आयुष्य पार बदलुन गेले परिणामी त्यांनी जालियानवाला बाग हत्याकांडास जबाबदार असलेल्या मायकल ओडवायरला त्याच्या पापांची शिक्षा देण्याची शपथ घेतली. आता एकीकडे उधम सिंह मायकल ओडवायरची हत्या करण्यासाठी लागणारी सर्व तयारी करु लागले तर दुसरीकडे अमृतसरमध्ये नरसंहार घडवून आणल्यानंतर मायकल ओडवायर आपल्या मायदेशी परतला. या बातमीमुळे उधम सिंह काहीसे नाराज झाले. परंतु त्यांचा निश्चय पक्का होता त्यांनी ओडवायरला थेट ब्रिटनमध्येच घुसून मारण्याचा निर्णय घेतला.

(एलिफंइट बॉय चित्रपटातील दृष्य)

आयुष्यात सर्व प्रकारचे सोंग घेता येते; मात्र पैशांचे सोंग घेता येत नाही. असाच काहीसा अनुभव उधम सिंह यांना येत होता. त्यांचा निश्चय कितीही पक्का असला तरी तो पूर्ण करण्यासाठी लागणारी आर्थिक क्षमता त्यांच्याकडे नव्हती. त्यामुळे त्यांनी सर्वात प्रथम आर्थिकदृष्ट्या सुदृढ होण्याचा निर्णय घेतला. यासाठी त्यांनी गाड्या दुरुस्त करण्याचे काम शिकले व स्वत:चे एक गॅरेज सुरु केले. २० वर्षांच्या कठोर संघर्षानंतर त्यांनी परदेशी जाण्यासाठी लागणारे पैसे गोळा केले व ते लंडनसाठी रवाना झाले.

लंडनमध्ये पोहोचल्यानंतर तेथे स्थिरस्थावर होण्यासाठी त्यांनी सुतारकाम, जाहिरातींचे फलक रंगवणे, गाड्या दुरुस्त करणे यांसारखी अनेक लहान मोठी कामे केली. दरम्यान त्यांना ‘द फोर फेदर्स’ व ‘एलिफंट बॉय’ या दोन हॉलीवुडपटात अभिनय करण्याची संधीदेखील मिळाली. एलिफंट बॉय चित्रपटाचे दिग्दर्शक झोलटन कोर्डा उधम सिंह यांचा अभिनय पाहून फार प्रभावीत झाले होते. त्यांनी ‘द थीफ ऑफ बगदाद’ या आपल्या अगामी चित्रपटासाठी उधम सिंह यांची निवड केली होती. परंतु मायकल ओडवायरची हत्या करण्याच्या उद्देशाने आलेल्या उधम सिंह यांनी या चित्रपटात काम करण्यास साफ नकार दिला.

( ब्रिटीश पोलिसांनी क्रांतीकारी उधम सिंह यांना अटक केली त्यावेळी त्यांच्या चेहऱ्यावर अभिमान झळकत होता. )

ब्रिटनमधील रॉयल सेंट्रल असोसिएशन नामक एका संस्थेने १३ मार्च १९४० साली कॉक्सटन सभागृहात एक सभा आयोजित केली होती. या सभेला अनेक ब्रिटीश अधिकारी व उद्योगपती उपस्थित राहणार होते. मायकल ओडवायरलाही या सभेचे आमंत्रण मिळाल्याची बातमी उधम सिंह यांना मिळाली. याच सभेत सर्वांच्या देखत त्या नराधमाला मारण्याचा निर्णय उधम सिंह यांनी घेतला. एका जाड पुस्तकात त्यांनी बंदुकीच्या आकाराचा खड्डा केला व त्यात बंदूक लपवून ठेवली. हे पुस्तक घेउन ते सभागृहात पोहोचले. मायकल ओडवायरला पाहताच उधम सिंह यांच्या डोळ्यासमोर पुन्हा एकदा ती घटना उभी राहिला आणि संताप झाला. २० वर्षांपूर्वी घडलेल्या जालियानवाला बाग हत्याकांडाची दृश्य त्यांच्या डोळ्यांसमोर तरंगू लागली. त्या निर्दोष भारतीयांच्या किंकाळ्या, रडण्याचे आवाज, मदतीची याचना त्यांच्या कानात घुमू लागली. सभा संपेपर्यंत त्यांनी कसेबसे स्वत:च्या भावनांवर नियंत्रण ठेवले. परंतु सभा संपताच त्यांच्या भावनांचा बांद फुटला. त्यांनी मायकल ओडवायरला जोरदार हाक मारली व सर्वांच्या समक्ष त्याच्यावर गोळ्या झाडल्या. गोळ्यांचा आवाज ऐकून सभागृहात एकच गोंधळ माजला परंतु या गोंधळाचा फायदा घेउन क्रांतीकारी उधम सिंह तेथून पळाले नाहीत. ते तिथेच थांबले. परिणामी पोलिसांनी त्यांना अटक केली. आणि काही दिवसांतच त्यांना फाशी देण्यात आली

Rich dad poor dad lessons

⛽पेट्रोल पंपवर मोफत मिळतात 'या' सुविधा; तुम्हाला माहितीहेत का?

◼इमर्जन्सी कॉल

आपत्कालीन परिस्थितीत पेट्रोल पंपवरुन एक फोन कॉल करण्याची सुविधा उपलब्ध आहे. यासाठी पेट्रोल पंप चालक कोणतंही शुल्क आकारू शकतं नाही.

◼गाडीत मोफत हवा

पेट्रोल पंपवर पेट्रोल/डिझेल भरणाऱ्या गाडीत मोफत हवा भरता येते. विनाशुल्क ही सुविधा उपलब्ध आहे.

◼मोफत पाणी

वाहन चालकांना पिण्याचं पाणी मोफत देण्याच्या सूचना पेट्रोल पंप चालकांना देण्यात आल्या आहेत. यासाठी कोणतंही शुल्क आकारलं जात नाही. याशिवाय पेट्रोल पंप चालकांना स्वच्छतागृहाची सुविधादेखील मोफत द्यावी लागते.

◼प्रथमोपचार

एखादी व्यक्ती अपघातात जखमी झाल्यास ती व्यक्ती पेट्रोल पंपवर प्रथमोपचार करुन घेऊ शकते. ही सुविधादेखील मोफत आहे.

◼तक्रार पेटी

पेट्रोल पंपावर तक्रार पेटी असणं अनिवार्य आहे. ग्राहक त्यांच्या अडचणी, तक्रारी या पेटीत टाकू शकतात.

◼दर्जाची तपासणी

प्रत्येक ग्राहकाला पेट्रोल, डिझेलची तपासणी करण्याचा अधिकार आहे. ग्राहकाला इंधनाच्या दर्जाबद्दल संशय असल्यास तो फिल्टर पेपर टेस्ट करू शकतो.

◼प्रमाणाची तपासणी

इंधनाच्या प्रमाणाची तपासणी करण्यासाठी पेट्रोल पंपवर 5 लीटरचं माप असणं गरजेचं आहे.

◼पेट्रोल दराची माहिती

प्रत्येक ग्राहकाला इंधन भरण्याआधी त्याची किंमत जाणून घेण्याचा अधिकार आहे. प्रत्येक पेट्रोल पंपवर पेट्रोल, डिझेलची किंमत मोठ्या अक्षरात लिहिलेली असावी.

◼बिलाची मागणी

पेट्रोल/डिजेल भरल्यानंतर बिलाची मागणी करण्याचा अधिकार आहे. फसवणूक झाल्यास ग्राहर बिलाच्या आधारे तक्रार दाखल करू शकतो.

मतदान नक्की कराच ...

मतदान नक्की कराच ...
कारण
1776 ला अमेरिकेमधे केवळ एक मत जास्त मिळाल्याने जर्मनभाषेऐवजी इंग्रजी भाषा राष्ट्रभाषा बनली.

मतदान नक्की कराच ...
कारण
इस 2008 मधे राजस्थानच्या नाथद्वारा सीटवर श्री सी. पी. जोशी फक्त एका मताने हारले आणि गंमत म्हणजे वेळेअभावी त्यांचा ड्रायव्हरच मतदान करु शकला नव्हता.

मतदान नक्की करा ...
कारण
1923 ला फक्त एक मत जास्तं मिळाल्यामुळे हिटलर नाझी पार्टीचा प्रमुख झाला आणि  हिटलर युगाची सुरुवात झाली.

मतदान अवश्य करा ...
कारण
1875 ला फ्रांस मधे केवळ एका मताने राजेशाही जाऊन लोकशाही प्रस्थापित झाली.

मतदान अवश्य करा ...
कारण

1917 ला सरदार पटेल अहमदाबाद
महानगरपालिकेची निवडणुक केवळ एका मताने हरले होते.

मतदान अवश्य अवश्य करा ...
कारण
1998 ला वाजपेयी सरकार फक्त एका मताने पडलं होत.

आता ,

मत कोणाला द्यायचं ते आपल्या अंतरआत्म्याला विचारा.100% मतदान करा

प्रेरणा

*प्रेरणा...*

Updated: Apr 12 2019 06:54 PM | Written by लोकसत्ता टीम] 

प्राची मोकाशी

रविवारची निवांत सकाळ होती तरी राहुलचे बाबा त्यांच्या स्टडीमध्ये त्यांचं काम करत बसले होते. एका मोठाल्या पुस्तकातून ते काही नोट्स त्यांच्या वहीमध्ये टिपून ठेवत होते.

‘‘बाबा, कुठलं पुस्तक वाचताय?’’ राहुल बाबांपाशी येत म्हणाला. बाबांनी त्याला पुस्तकाचं कव्हर दाखवलं- ‘द कॉन्स्टिटय़ुशन ऑफ इंडिया.’ लेखक डॉ. बी. आर. आंबेडकर.’’ राहुलला एकदम आठवलं, आज १४ एप्रिल- भारतरत्न डॉ. बाबासाहेब आंबेडकरांची जयंती!

‘‘तुम्ही आंबेडकरांना खूप मानता नं?’’ राहुलने बाबांना विचारलं. टेबलावर आंबेडकरांनी लिहिलेली अजून काही पुस्तकं ठेवलेली राहुलला दिसली.

‘‘नक्कीच! आपल्या देशाचं संविधान तयार करण्यात त्यांचा मुख्य सहभाग तर होताच, पण आपल्या स्वतंत्र भारताचे ते पहिले कायदा मंत्रीदेखील होते. माझा व्यवसायही कायद्याशी संबंधित असल्याने ते खरं तर माझे आदर्शच आहेत.’’ बाबा थोडा वेळ त्यांचं काम बाजूला ठेवत म्हणाले.

‘‘कॉन्स्टिटय़ुशन म्हणजेच संविधान नं?’’

‘‘करेक्ट! २६ जानेवारी १९५० साली आपले संविधान अंमलात आले. म्हणजे ज्या देशाची सत्ता जनतेने निवडून दिलेले प्रतिनिधी चालवतात- आपण ज्याला लोकशाही किंवा ‘डेमोक्रसी’ असं म्हणतो. असा देश चालवण्यासाठी ठरवलेले नियम किंवा सिद्धांत म्हणजे आपलं संविधान! जरी २६ जानेवारी आपण प्रजासत्ताक दिन म्हणून साजरा करत असलो तरी २६ नोव्हेंबर १९४९ ला बाबासाहेबांच्या अध्यक्षतेखाली निव्वळ २ वर्षे, ११ महिने आणि १८ दिवसांत हे संविधान पूर्ण झालं, जी खूप मोठी गोष्ट होती. म्हणून हा दिवस ‘संविधान दिवस’ म्हणून साजरा केला जातो.’’

‘‘बाबा, त्यांच्याबद्दल अजून सांगा नं!’’

‘‘आणि अभ्यास? उद्याचा शेवटचा पेपर व्हायचाय अजून!’’

‘‘थोडा वेळ ब्रेक घेतलाय. सांगा नं!’’ राहुलने आग्रह धरला.

‘‘ओक्के! बाबासाहेबांचं खरं आडनाव होतं आंबवडेकर. ‘आंबेडकर’ हे आडनाव त्यांनी त्यांच्या एका आवडत्या शिक्षकाकडून त्यांच्या अनुमतीने स्वीकारलं होतं. बाबासाहेब लहान असताना त्यांचे वडील  ब्रिटिश आर्मीमध्ये होते. त्यांची घरची परिस्थिती तशी चांगली होती. त्या काळी ब्रिटिश आर्मीसाठी काम करत असलेल्या कर्मचाऱ्यांना आणि त्यांच्या मुलांना चांगलं शिक्षण मिळावं यासाठी सरकार आग्रही असायचं. त्यामुळे बाबासाहेबांनासुद्धा चांगलं शिक्षण मिळू शकलं- जे एरवी त्यावेळच्या आपल्या रूढ जातिव्यवस्थेमुळे मिळालं नसतं.’’

‘‘किती चुकीचं आहे हे!’’

‘‘बाबासाहेब नेहमी म्हणायचे की, स्पृश्यता-अस्पृश्यता हा भेद आपण माणसांनी निर्माण केलाय. परमेश्वराने तर सगळ्यांना एकसारखंच बनवलंय!’’

‘‘खरंच आहे की ते!’’

‘‘पण हे प्रत्येकाला समजायला हवं नं! असो. मॅट्रिक म्हणजे त्या काळची एस.एस.सी. झालेले त्यांच्या समाजातले ते पहिले विद्यार्थी होते. मुंबईच्या एल्फिन्स्टन कॉलेजमधून बी.ए.पर्यंतचं शिक्षण घेऊन त्यांनी बडोद्याला सरकारी खात्यात नोकरी धरली. तिथे त्यांची हुशारी, कर्तबगारी बडोद्याचे राजा सयाजीराव गायकवाडांनी हेरली. त्यांनीच मग बाबासाहेबांच्या परदेशातील पुढील शिक्षणाचा सर्व खर्च उचलला. अमेरिकेच्या कोलंबिया युनिव्हर्सटिी आणि लंडन स्कूल ऑफ इकॉनमिक्स अशा दर्जेदार शिक्षण संस्थांमधून बाबासाहेबांनी शिक्षण घेतलं. यापूर्वी जोतिबा फुले यांचं समाजकार्य पाहून गायकवाडांनी त्यांनाही मदत केली होती. ‘महात्मा’ ही उपाधी त्यांनीच जोतिबा फुलेंना दिली होती,’’ बाबा कपाटातून ‘वेटिंग फॉर अ व्हिसा’ हे पुस्तक काढत म्हणाले. त्यांनी ते राहुलला दिलं.

‘‘राहुल, आज हे पुस्तक कोलंबिया युनिव्हर्सटिीमध्ये ‘टेक्स्टबुक’ म्हणून वापरतात.’’ राहुल पुस्तक चाळू लागला.

‘‘गायकवाडांनी केलेली ही मदत बाबासाहेब कधीच विसरले नाहीत. त्यांचा पीएच.डी.चा प्रबंध त्यांनी गायकवाडांना समíपत केला.’’

इतक्यात आई बाबांसाठी पाणी घेऊन स्टडीमध्ये आली.

‘‘काय चर्चा चाललीये?’’ आईने उत्सुकतेने विचारलं.

‘‘बाबासाहेब आंबेडकरांबद्दल काही गोष्टी सांगतोय राहुलला.’’ बाबा पाण्याचा ग्लास आईच्या हातातून घेत म्हणाले. मग त्यांनी आईला त्यांच्यात झालेलं संभाषण थोडक्यात सांगितलं.

‘‘आई, तू नेहमी म्हणतेस नं, एकवेळ कृतज्ञ नाही झालात तरी चालेल, पण कधी कृतघ्न होऊ नका!’’

‘‘ऑफकोर्स! आणि इथे तर चक्क बाबासाहेबांसारखी व्यक्ती हे विसरली नव्हती. ही तर त्यांनी आपल्याला दिलेली केवढी मोठी शिकवण आहे!’’

‘‘बाबासाहेबांनी अनेक पदव्या मिळवल्या. पुस्तकं लिहिली. प्रबंध सादर केले. कोलंबिया युनिव्हर्सटिीमध्ये शिकत असताना बाबासाहेब त्यांचे गुरू प्रोफेसर जॉन डय़ुई यांच्या विचारांनी खूप प्रभावित झाले. डय़ुई एक तत्त्वज्ञ होते. स्वातंत्र्य, मानवतावाद, सर्वाना समान हक्क.. असे अनेक विचार बाबासाहेबांना डय़ुई यांच्याकडून शिकायला मिळाले. बाबासाहेबांच्या सामाजिक कार्यात किंवा संविधान घडवतानादेखील डय़ुई यांच्या विचारांचा त्यांना खूप उपयोग झाला.’’ -इति बाबा.

‘‘बाबासाहेब द्रष्टे होते. त्यांचा विश्वास होता की, उपेक्षित समाजातील प्रत्येकाला शिक्षणच एक चांगलं आयुष्य देऊ शकतं. दलित समाजातील लोकांप्रमाणे स्त्रियांनादेखील त्या काळी शिक्षण मिळत नव्हतं. बाबासाहेबांचा स्त्रीशिक्षणावर विशेष भर होता. स्त्रिया जोपर्यंत शिकत नाहीत तोपर्यंत समाज पुढे जाऊ शकत नाही, असं त्यांचं ठाम मत होतं. म्हणूनच ते पत्नी रमाबाई यांनासुद्धा शिकण्यासाठी नेहमीच प्रोत्साहन द्यायचे.’’ हे सांगत असतानाच दारावरची बेल वाजली म्हणून आई स्टडीबाहेर गेली.

‘‘ते म्हणायचे की ‘फक्त वही-पेन हे शिक्षण नव्हे. बुद्धीला सत्याकडे, भावनेला माणुसकीकडे, शरीराला श्रमाकडे नेण्याचा मार्ग म्हणजे शिक्षण!’’’ बाबांनी त्यांच्या वहीत काढलेल्या नोट्सपकी बाबासाहेबांचा एक विचार वाचून दाखवला.

‘‘बाबा, कितीतरी लोकांना शिक्षण मिळतच नाही किंवा ते मिळण्यासाठी खूप झटावं लागतं. आणि ज्यांना सहज मिळतं त्यांना त्याची किंमत नसते!’’

‘‘तरी हल्ली परिस्थिती भरपूर सुधारलीये. आपण माणसाला- मग तो पुरुष असो किंवा स्त्री- निदान एक माणूस म्हणून तरी वागवू लागलोय! याचं मोठं श्रेय जातं ते बाबासाहेबांकडे. ते स्वत: त्यांच्या आयुष्यात अनेक वाईट अनुभवांतून गेल्यामुळे त्यांना उपेक्षित समाजाचं दु:ख ठाऊक होतं. मुंबईच्या सिडनॅहम कॉलेजमध्ये प्रोफेसर असताना त्यांनी ‘मूकनायक’ नावाचं पाक्षिक सुरू केलं. उद्देश हाच की दलित, गरीब आणि उपेक्षित समाजाची दु:खं सरकार आणि इतर जनतेपर्यंत पोहोचावीत. पाक्षिकाच्या पहिल्या अंकातील अग्रलेख स्वत: बाबासाहेबांनी लिहिला होता. हळूहळू या उपेक्षित समाजाचा ते आवाज बनले, त्यांची दु:खं समजणारे एक वडीलधारी व्यक्ती बनले. म्हणूनच त्यांना प्रेमाने, आदराने लोक ‘बाबासाहेब’ म्हणू लागले.’’

‘‘एकदा शाळेच्या लायब्ररीमध्ये मला त्यांनी केलेल्या संघर्षांबद्दल माहिती देणारं पुस्तक वाचायला मिळालं होतं. कसले ग्रेट होते ते!’’

‘‘बाबासाहेब एक उत्कृष्ट अर्थतज्ञ होते, राजनीतिज्ञ होते, राज्यघटनेचे शिल्पकार होते, कायदा मंत्री होते, समाजसुधारक होते, उपेक्षित समाजाचा आवाज होते. इंग्लिशमध्ये एक म्हण आहे नं- ‘डोिनग मेनी हेट्स’! अशा असंख्य ‘हेट्स’ त्यांनी एकाच वेळी समर्थपणे पेलल्या होत्या!’’

‘‘ते खूप वाचायचे नं?’’ राहुलला एकदम आठवलं.

‘‘अरे, पुस्तकं म्हणजे त्यांचा जीव की प्राण! असं म्हणतात की त्यांच्या घरात तब्बल ५,००० पुस्तकांनी भरलेली मोठी लायब्ररी होती. त्यांच्याबद्दल एक गमतीशीर किस्सा वाचला होता. अमेरिकेतील कोलंबिया युनिव्हर्सटिीमध्ये शिकत असताना त्यांच्या कॉलेजच्या लायब्ररियन म्हणाल्या होत्या की, बाबासाहेब लायब्ररीमध्ये येणारे पहिले आणि लायब्ररीतून बाहेर पडणारे नेहमी शेवटचे विद्यार्थी असायचे. कधी कधी तर त्या लायब्ररियनला लायब्ररी बंद करण्याआधी  बाबासाहेबांना हुडकून काढावे लागत असे, इतके ते पुस्तकांच्या सहवासात रमत. बाबासाहेबांचं म्हणणं होतं की, जर तुम्हाला एक सन्माननीय आयुष्य जगायचं असेल तर तुम्ही आधी स्वत:ला मदत करा. तीच सर्वात मोठी मदत असेल..’’

आई पुन्हा स्टडीमध्ये आली. ‘‘राहुल, गप्पा छान रंगल्या आहेत तुमच्या, पण उद्या पेपर आहे म्हटलं! ब्रेक संपला की नाही अजून?’’ आई घडय़ाळाकडे बोट दाखवत म्हणाली.

‘‘चला, पळा आता अभ्यासाला! मीपण माझं काम संपवतो.’’ -इति बाबा.

‘‘बाबा, आज तुम्ही मला आंबेडकरांबद्दल जी माहिती सांगितलीत ती मी सगळी व्यवस्थित लिहून काढणार आहे. शाळा सुरू झाली की शाळेच्या पुस्तिकेत लेख देण्याकरिता!’’

‘‘कल्पना उत्तम आहे!’’

‘‘आणि लेखाला नाव देणार- ‘प्रेरणा’! कारण बाबासाहेबांचे विचार, त्यांचं कार्य हे सगळ्यांनाच प्रेरणा देणारं आहे!’’

mokashiprachi@gmail.com

First Published On: Apr 14 2019 12:03 AM

इंजिनिअर्स इंडिया लि. मध्ये 126 जागांसाठी भरती

EIL Recruitment 2018

जाहिरात क्र.: HRD/Rectt./Advt./2018-19/02

Total: 141 जागा

पदाचे नाव:  

इंजिनिअर/ऑफिसर: 59 जागा

डेप्युटी मॅनेजर: 71  जागा

ज्युनिअर अकाउंटंट: 10 जागा

डेप्युटी जनरल मॅनेजर (DGM): 01 जागा

शैक्षणिक पात्रता:

पद क्र.1: 65 % गुणांसह  B.E./ B.Tech./ B.Sc (Engg)/ औद्योगिक सुरक्षा डिप्लोमा/पदवी/ B.Com/BA B.Sc/इंजिनिअरिंग डिप्लोमा

पद क्र.2: 65 % गुणांसह B.E. / B.Tech./ B.Sc (Engg)/औद्योगिक सुरक्षा डिप्लोमा/पदवी

पद क्र.3: 50 % गुणांसह वाणिज्य पदवी

पद क्र.4 : 55 % गुणांसह वाणिज्य पदवीसह कंपनी सेक्रेटरी (CS)

वयाची अट: 
30 मे 2018 रोजी [SC/ST: 05 वर्षे सूट, OBC: 03 वर्षे सूट]

पद क्र.1: 28 वर्षांपर्यंत

पद क्र.2: 32 वर्षांपर्यंत

पद क्र.3: 30 वर्षांपर्यंत

पद क्र.4 : 47 वर्षांपर्यंत

नोकरी ठिकाण: संपूर्ण भारत

Fee: नाही.

Online अर्ज करण्याची शेवटची तारीख: 20 जून 2018

जाहिरात (Notification): पाहा

Online अर्ज: Apply Online

__________________________________________

स्पर्धा परीक्षेची माध्यमातून भरल्या जाणाऱ्या विविध पदांसाठी मार्गदर्शन

+ चालू घडामोडी,

+नोकरीच्या जाहिराती, 

+मार्गदर्शन, 

+निकाल,

+नोट्स

यासाठी आमचा टेलिग्राम ग्रुप जॉईन करा : t.me/वाटचाल धेय्याकडे

Happy birthday to the great indian railway

भारतीय रेल्वेचा आज वाढदिवस.

भारतातील सर्वात मोठी संस्था, भारतीय रेल्वेची पहिली रेल्वे प्रथमच बोरीबंदर ते ठाणे या मार्गावर सुरू झाली.

’ग्रेट इंडियन पेनिन्सुला रेल्वे' या कंपनीने ही सेवा सुरू केली.

7 short stories shared by Satya Nadella [CEO Microsoft]

1. LOOKING BACK? 

     I interviewed my grandmother for part of a research paper I’m working on for my Psychology class. When I asked her to define success in her own words, she said, “Success is when you look back at your life and the memories make you smile." ?

2. LOVE CONQUERS PAIN ?               After I watched my dog get run over by a car, I sat on the side of the road holding him and crying. And just before he died, he licked the tears off my face. ?

3. TOGETHERNESS ?

          As my father, three brothers, and two sisters stood around my mother’s hospital bed, my mother uttered her last coherent words before she died. She simply said, “I feel so loved right now. We should have gotten together like this more often.” ?

4. AFFECTION ?

              I kissed my dad on the forehead as he passed away in a small hospital bed. About 5 seconds after he passed, I realized it was the first time I had given him a kiss since I was a little boy. ?

5.JOY ? 

            When I witnessed a 27-year-old cancer patient laughing hysterically at her 2-year-old daughter’s antics, I suddenly realized that I need to stop complaining about my life and start celebrating it again. ?

6. KINDNESS ?

           A boy in a wheelchair saw me desperately struggling on crutches with my broken leg and offered to carry my backpack and books for me. He helped me all the way across campus to my class and as he was leaving he said, “I hope you feel better soon.” ?

7.SHARING ? 

            I was traveling in Kenya and I met a refugee from Zimbabwe. He said he hadn’t eaten anything in over 3 days and looked extremely skinny and unhealthy. Then my friend offered him the rest of the sandwich he was eating. The first thing the man said was, “We can share it.” ??

Celebrate Life with Gratitude ??

वेळ द्या

कामासाठी वेळ द्या
कारण यशाची ती किंमत आहे
विचार करण्यासाठी वेळ द्या कारण शक्तीचे ते उगमस्थान आहे
खेळण्यासाठी वेळ द्या
कारण तारुण्याचे ते गुपित आहे
वाचण्यासाठी वेळ द्या
कारण ज्ञानचा तो पाया आहे
स्नेहासाठी वेळ द्या
कारण सुखाकडे नेण्याचा तो मार्ग आहे
स्वप्नांसाठी वेळ द्या
कारण ध्येयाकडे जाण्यास तो सोबत करील
हस्यविनोदासाठी वेळ द्या
कारण ते जीवन संगीत आहे

बकेट लिस्ट

               तुमची बकेट लिस्ट अर्थात मृत्युपूर्व डोहाळे यादी काय आहे? परवा 'द बकेट लिस्ट' चित्रपट पाहिला. भन्नाट पिक्चर आहे. कुठलीही मारधाड़ नाही, सेक्स नाही, स्पेशल इफेक्ट्स नाहीत, अँँनिमेशन नाही, कसलाही मसाला नाही, कुठलाही फॉर्म्युला नाही. मग असला सपक पिक्चर बघायचा तरी कशाला? असा प्रश्न तुम्ही मला विचारलात तर मला आश्चर्य वाटणार नाही.

                हा चित्रपट बघायचा त्यातील अप्रतीम संदेशासाठी आणि जमलंच तर त्या संदेशाची जशी जमेल तशी वैयक्तिक पातळीवर अंमलबजावणी करण्यासाठी...

            तर बकेट लिस्ट म्हणजे नक्की काय हो? इंग्लिश भाषेत एखाद्या व्यक्तीच्या मृत्यूसंदर्भात एक बोली वाक्प्रचार आहे - To kick the bucket - त्याचा मराठी समानार्थी उपयोग सांगायचा तर 'त्याने अखेरचे डोळे मिटले' किंवा 'त्याने शेवटचा श्वास घेतला' असा सांगता येईल. मग बकेट लिस्ट म्हणजे काय, तर मरणापूर्वी करायच्या काही महत्वाच्या कामांची यादी.

              अशी यादी माणूस सहसा करत नाही. काही मोजक्या लोकांना मृत्यूची चाहूल लागते म्हणतात, ते लोक अशी यादी करत असावेत. अन्य काही थोडके लोक मृत्युपत्र करतात. पण बकेट लिस्ट म्हणजे मृत्युपत्र नव्हे. मृत्युपत्रात मरण पावलेल्या माणसाच्या इच्छेनुसार त्याच्या स्थावर जंगम मालमत्तेची विल्हेवाट कशी लावावी याची जंत्री असते. 

          बकेट लिस्ट मध्ये अद्याप जिवंत असलेल्या पण मृत्यूची चाहूल लागलेल्या माणसाच्या अपूर्ण इच्छांची यादी असते. मग यात काहीही असू शकतं. अगदी ५ किलो आईसक्रीम एकट्याने खावं किंवा अमिताभ बच्चन सोबत चहा घ्यावा किंवा आयफेल टॉवर चढून जावा किंवा आयुष्यभर तोंड न पाहिलेल्या भावाशी पुन्हा जुळवून घेऊन मनसोक्त गप्पा माराव्यात यापैकी किंवा आपण कल्पनाही करू शकत नाही अशा कुठल्याही गोष्टी असू शकतात. (आपल्याकडे काही वर्षांपूर्वी गाजलेल्या जिंदगी ना मिलेगी दोबारा या चित्रपटातून, असाच काहीसा, या क्षणात जगून घ्या असा संदेश दिला आहे, त्याची आठवण या निमित्ताने झाली.) 

         द बकेट लिस्ट या चित्रपटात असेच दोन अवलिये दाखवले आहेत. दोन तोडीस तोड पट्टीच्या अभिनेत्यांनी या भूमिका समर्थपणे निभावल्या आहेत. जॅक निकोलसन आणि मोर्गन फ्रीमन! आयुष्यभर इमाने इतबारे कार मेकॅनीकचे काम केलेला कार्टर चेंबर्स (फ्रीमन) आणि अब्जाधीश असलेला रुग्णालय साखळीचा मालक एडवर्ड कोल (निकोलसन) या दोघांनाही फुफ्फुसाचा कर्करोग झाल्याने पुढच्या उपचारांसाठी रुग्णालयात दाखल केले जाते आणि ते दोघेही एकाच दोन खाटांच्या खोलीत एकमेकांना उपचारा दरम्यान भेटतात. दोघांनाही एकमेकांविषयी काहीही ममत्व वाटत नसते आणि आता आपण लवकरच मरणार आहोत ही जाणीव छळत असते.

           चित्रपटाच्या सुरुवातीलाच दोघांनाही त्यांचे डॉक्टर स्पष्ट पणे सांगतात की ते आता ६ महिने किंवा फार तर फार १ वर्षाचे सोबती आहेत. इथेच या चित्रपटाने माझ्या मनाची घट्ट पकड घेतली. घरात कर्करोगाचा रुग्ण जवळून पाहिल्याने म्हणा किंवा मित्र परिवार, परिचित लोकांमध्ये तरुणांचे कर्करोगाने होणारे मृत्यू ऐकून म्हणा, जीवनाची क्षणभंगुरता माझ्या मनात अगदी ठसली आहे. या चित्रपटात ती जाणीव अधोरेखित झाली. 

          रुग्णशय्येवर पडल्या पडल्या कार्टर एक बकेट लिस्ट लिहित असतो. डॉक्टरांनी सहा महिन्याची मुदत जाहीर केल्यानंतर आणि पहिल्या तीन इच्छा लिहिल्यानंतर कार्टरचा त्या बकेट लिस्ट मधला रस जातो आणि त्या कागदाचा बोळा करून तो फेकून देतो. 

(त्याची १३ इच्छांची यादी खाली दिली आहे.) 

१. Witness something truly majestic 

२. Help a complete stranger

 ३. Laugh until I cry

 ४. Drive a Shelby Mustang

५. Kiss the most beautiful girl in the world 

६. Get a tattoo 

७. Sky diving 

८. Visit Stonehenge 

९. Drive a motorcycle on the Great Wall of China 

१०. Go on a Safari 

११. Visit the Taj Mahal 

१२. Sit on the Great Egyptian Pyramids 

१३. Find the Joy in your life

            तो बोळा नेमका कोलच्या हाती येतो. तो ती यादी वाचतो आणि त्याला ती कल्पना भयंकर आवडते. कोल कार्टर ला त्या यादीविषयी विचारतो, त्यांची एक उत्तेजित भावनापूर्ण चर्चा होते आणि दोघांचे ठरते, की आपण ही बकेट लिस्ट पूर्ण करण्याचा प्रयत्न करायचा.

           कार्टरची बायको या सगळ्याला खूप विरोध करते. पण कार्टर तीला म्हणतो, "मी माझं सगळं आयुष्य कारच्या उघडलेल्या बॉनेट खाली दुरुस्ती करत काढलं. कुटुंबाप्रती सर्व जबाबदाऱ्या प्रेमाने निभावल्या. आता मला माझ्यासाठी म्हणून काही क्षण जगायचे आहेत. मला अडवू नकोस."

           मी विचार करत होतो, आपण स्वतःसाठी खरंच किती जगतो? कायम जबाबदाऱ्या, रोजच्या जगण्यातली आव्हानं, मुलांचं मोठं होणं, पालकांचं दुसरं बालपण/ आजारपण, गृहकर्ज चुकवणे या आणि अशा असंख्य व्यवधानात आपलं आयुष्य कसं सरलं हे लक्षातही येत नाही. आपल्या मनातल्या काही इच्छा तरी, मरणाच्या दारात असताना पूर्ण करण्याची तयारी करण्यासाठी मन खंबीर असावं लागतं महाराजा! 

        मला तर म्हणायचं आहे की मरणाच्या दारातच कशाला असं मन खंबीर करावं? एरवी देखील करावं कधी तरी ५ वर्षातून एकदा. आणि दरच वेळी काही महागडी टूर केली पाहिजे असं नाही. काही नाही तर निदान कासच्या पठारावर उमलणारा रानफुलांचा महोत्सव तरी बघावा एकदा डोळे भरून. कुठलेही बुकिंग न करता काशी यात्रा करून यावी. शेतात जाऊन कुणाच्या तरी मस्त मातीत हात घालावेत, भाकऱ्या भाजाव्यात चुलीवर, किंवा थोडा वेळ घालवावा एखाद्या hospice home मध्ये मरणासन्न लोकांचे अखेरचे बोल ऐकण्यात. करतो का आपण असं काही? का नाही करत? हे माझे मला 'बकेट लिस्ट' मुळे पडलेले प्रश्न.

         मग निघतात दोघं सफरीला. स्काय डायविंग करतात, ताज महाल, चीनची भिंत, नेपाळ मधून हिमालय, इजिप्तचे पिरॅमीड, टांझानियाचे सिंह अभयारण्य असं आणि बरंच काही. इजिप्त मध्ये त्यांची चर्चा होते 'ममी'विषयी. कार्टर कोल ला विचारतो, की तुला या ममी संस्कृती विषयी काही माहिती आहे का? 

       कार्टर ने या वेळी विचारलेले दोन प्रश्न माझ्या मनात घट्ट रुतून बसले आहेत. अगदी मधमाशीची नांगी त्वचेत रुतून बसते ना, तसे. खाली दिलेत. 

Carter Chambers to Edward, (of the two questions asked of the dead by the gods at the entrance to heaven):

1. Have you found joy in your life? ( एक: तुम्हाला तुमच्या जीवनात आनंद मिळाला का? )

2. Has your life brought joy to others? 

( दोन: तुम्ही आयुष्यात इतरांना आनंद देऊ शकलात का? )

       खूप खूप महत्वाचे प्रश्न आहेत हे. वरकरणी सोप्पे वाटतात. पण अर्थगर्भ आहेत. विचार करायला लावणारे आहेत. मी परवापासून गढलो आहे त्यातच. मी ठरवलं आहे की जेव्हा केव्हा माझी 'बादली लाथाडण्याची' वेळ येईल, तेव्हा मी स्वतःला हे दोन प्रश्न विचारेन. त्यांची उत्तरे ठाम, स्पष्ट, आत्मविश्वासपूर्ण हो अशी यायची असतील तर आज, आत्ता पासून सुरुवात करायला हवी. त्यासाठी मला माझी बकेट लिस्ट अर्थात मृत्यूपूर्व डोहाळे यादी करायला हवी. आणि नुसती करून उपयोग नाही, ती अंमलात सुद्धा आणायला हवी. 

          चित्रपटात पुढे बरंच काही घडतं. या स्फुटलेखनाचा उद्देश त्या चित्रपटाचे परीक्षण किंवा रिव्ह्यू करणे असा नाही. दोघे मिळून ती लिस्ट पूर्ण करतात. कार्टर चा कर्करोग मेंदूत पसरतो आणि त्याचे निधन होते. पण मृत्युपूर्वी तो कोल च्या मनातली त्याच्या मुलीविषयी असलेली अढी दूर व्हावी या विषयीची बीजे रोवतो. नंतर कोल चे देखील निधन होते. पण मरणापूर्वी त्याचे आणि त्याच्या लेकीचे मनोमीलन होते. तो त्याच्या नातीचा पापा घेतो आणि बकेट लिस्ट मधली Kiss the most beautiful girl in the world ही गोष्ट पूर्ण करतो. 

   

     
       कसंही करा आणि हा चित्रपट बघाच. तुमची बकेट लिस्ट बनवाच. आणि ती पूर्ण करण्याचा सर्वतोपरी प्रयत्न करा. 

    

          एका तरी माणसाला बकेट लिस्ट करायला उद्युक्त करेन, ही गोष्ट मी माझ्या बकेट लिस्ट मध्ये लिहिली आहे.

लेखक माहीत नाही..

आगे बढ़ो ! रुको नहीं ,

जीवन में मिलने वाले हर दुःख , घटने वाली हर गलती के बाद हमारी अंतरात्मा हमें पुकार -पुकारकर यही कहती है कि उठो , जागो , आगे बढ़ो ! रुको नहीं , ठहरो नहीं । कदम को थमने मत दो। अपने उत्थान के लिए निरन्तर प्रयत्नशील रहो । हमारे अंदर उपस्थित आत्मदेव , उसी दिन की प्रतीक्षा में निरत प्रतीत होते हैं जब अंधकार की इस रात्रि का अंत होगा एवं नवप्रकाश से सुसज्जित उत्थान के मार्ग के हम अनुगामी बनेंगे। फूल को खिलने के लिए नहीं कहना पड़ता ; नदी को बहने के लिए नहीं कहना पड़ता ; बादल को बरसने के लिए नहीं कहना पड़ता ; आश्चर्य ! मनुष्य को मानवोचित लक्ष्य की प्राप्ति के लिए कहना पड़ता है , याद दिलाना पड़ता है। समय रहते हम भी चेतें । याद करें कि हम किस उद्देश्य के साथ धरती पर आए थे? क्यों हम अपने जीवन -पथ से भटककर बैठे हैं? क्यों हम सहज स्वाभाविक क्रम में अपने जीवन उद्देश्य की ओर नहीं बढ़ पाते ? अपनी संभावनाओं को हमे भूल नहीं जाना है । प्रकृति के कण - कण से यह शिक्षा लेनी है कि जीवन में पूर्णता कैसे प्राप्त करें ? अपने जीवन को विकसित कैसे करें ? स्वयं को समर्पित कैसे करें ? जो इस समर्पण के भाव से स्वयं को विराट ब्रह्म को समर्पित कर देता है , वो अपने जीवन लक्ष्य को पा लेता है। उसे पा लेने तक रुकना नहीं है , ठहरना नहीं है_ बस , आगे और आगे बढ़ते ही जाना है । 

शहाणपणाच्या गोष्टी

1.अल्बर्ट आइनस्टाईन 

आइनस्टाईनला शिकवलेलं काहीच समजत नाही म्हणून शाळेतून घरी पाठवून दिलं. तेव्हा घराकडे जाताना आइनस्टाईनला फार वाईट वाटत होतं. त्याला वाटत होतं की माझी बुध्दी अजिबात काम करत नाही. मी मंदबुध्दी मुलगा आहे. मला काही भविष्य नाही. असे निराशेचे विचार डोक्यात असताना तो घराकडे निघाला होता. वाटेत त्याला तहान लागली होती. तेवढ्यात त्याला एक पाणपोई दिसली आहे. तिथे त्याने पाहिले की एका मडक्यातून थेंब थेंब पाणी पडत आहे. त्यामुळे त्या मडक्याच्या खाली असणारा दगड झिजून त्यात खड्डा पडला होता. त्यावेळी छोट्या अल्बर्टने विचार केला की, "पाण्याच्या लहान थेंबाने जर एवढ्या कठीण खडकात खड्डा पडत असेल तर भरपूर सरावाने माझ्या मेंदूला निश्चितच थोडंतरी ज्ञान मिळेल. " पुढे काय झालं? ते सगळ्या जगाला माहिती आहे. आइनस्टाईनने विज्ञानात एवढी मोठी क्रांती घडवली की, आधुनिक विज्ञानाचा कालखंड मोजताना आइनस्टाईनच्या आधीचे विज्ञान व आइनस्टाईनच्या नंतरचे विज्ञान असा विचार केला जातो. ज्या नद्या बारमाही वाहतात. त्या नद्यांमध्ये कसलेही ओबडधोबड दगड धोंडे टाकले तरी त्यांचे गुळगुळीत गोट्यात रुपांतर झाल्याशिवाय राहत नाही. त्या दगडांना वाहत्या प्रवाहात राहिले की शिस्तीत व सहजपणे गुळगुळीत आकार प्राप्त होतो.

2.सचिन तेंडुलकरची. 

सचिनने वयाच्या अकराव्या वर्षी क्रिकेट खेळायला सुरुवात केली. त्यानंतर तो जोपर्यंत क्रिकेट खेळला तोपर्यंत त्याचा सराव एक दिवसही बुडला नाही. त्याच्या संपूर्ण शरीरावर शस्त्रक्रिया झालेल्या आहेत. तरीही तो निष्ठेने क्रिकेटचा सराव करत राहिला व विक्रमांचा रतीब घालत राहिला. विक्रम मोडण्याचा विक्रम सुध्दा सचिनच्या नावावर आहे. या सर्व यशाचे मूळ त्याच्या सुरवातीच्या जीवनात सापडते. आचरेकर सर त्याच्याकडून दररोज सराव करून घ्यायचे. त्याला कधीही सरावाला सुट्टी नव्हती. त्याचे मित्र जेव्हा दादर चौपाटीवर वडापाव, भेळ खायचे तेव्हा आचरेकर सर त्याला स्वतःच्या स्कूटरवरून सरावाला घेऊन जायचे. तेव्हा त्याला वडापाव खाण्याचा व सरावाला दांडी मारण्याचा मोह टाळावा लागायचा. या नियमित सरावाच्या सवयीमुळे सचिन घडला. सचिन पेक्षा जास्त प्रतिभावान असणारे खेळाडू सचिनएवढं मोठं योगदान क्रिकेटमध्ये देऊ शकले नाहीत.

Seven Wonders of Life

1.Mother -
The first person to welcome you in this world.

2.Father -
The first person to go through all the hardships just to see you smile.

3.Sibling -
The first person to teach you the art of 'sharing and caring'.

4.Friend-
The first person to teach you how to respect people with different opinions and viewpoints.

5. Life partner -
The first person to make you realize the value of sacrifice and compromise.

6.Your Children -
The first little person to teach you how to be selfless and think about others before yourself.

7.Your Grandchildren -
The only persons who make you want tolive the life, all over again... 

Seven Wonders of Life

मी कशी होते

मी कशी होते ते त्याला पूर्ण माहित होते जशी होते तशी त्याला आवडत होते बरं चाललं होतं एकुणच आमचं मग कधीतरी तो म्हणाला मला तुझं 'हे हे' आवडत नाही त्याला आवडत नाही म्हणून मी 'हे हे' करणं बंद केलं मग काही दिवसांनी तो म्हणाला तू 'ते ते' करतेस ना त्याचा मला राग येतो मग मी 'ते ते' करणंही बंद केलं मग सगळं बरं चाललं असताना अचानकच तो म्हणाला तुझं 'अमुक अमुक' मला अजिबात मान्य नाही… झालं… मी 'अमुक अमुक' सोडून दिलं अन मग पुन्हा काही दिवसांनी म्हणाला एकदम आईडियल आहे गंआपलं आयुष्य फक्त तुझं ते 'तमुक तमुक' सोडलं तर… झालं… मी 'तमुक तमुकही' सोडून दिलं… आता खूप खूप दिवसांनी मी माझं ‘हेहे', ‘तेते', 'अमुक अमुक', ‘तमुक तमुक' सारं सारं त्याच्या सांगण्यानुसार सोडून दिल्यावर आणि बंद केल्यावर तो म्हणतोआहे, ‘तू आता पूर्वीसारखी नाही राहिलीस ग…' आता बोला…!! ह्याला विहीरीत ढकलू की तलावात प्रियकर , पुरुष किंवा नवऱ्याची ची प्रत्येक गोष्ट ऐकून बदलत बसलात तर आपण आपले राहणारच नाही आणि स्वतःच स्वतःला शोधत बसतो.

HARMONAL IMBALANCE (परिवर्तन)

नेहमीप्रमाणे तो गजर आजही झाला...

आज जरा जास्तच कर्कश...

हात लांब करून तिने त्याचा आवाज बंद करून टाकला...

डोळे किलकिले करून बघितले ... बाजूला नवरा मस्त घोरत होता....

निष्पाप लहान मुलासारखा...हो! 

पण फक्त झोपलाय तोपर्यंतच हा... 

आज उठायचा अगदी कंटाळा आला होता...

वाटत होतं असेच त्याच्या कुशीत शिरावे आणि गुरफटून पुन्हा झोपून जावे....

पण...

डोळ्यापूढे दिसत होता कामाचा ढीग...

शेवटी आळस झटकून उठलीच ती... एकीकडे चहाचे आधण ठेवून व्हाट्सअप्प वर मेसेज बघू लागली...

सगळ्या पोस्ट आज भयंकर...

डिप्रेसिंग....

अरे हे जीवन सर का इतके निराशावादी आहेत....

कायम रडक्या कविता.... 

आशावाद कसा तो नाहीच कधी... कॉलेज चा ग्रुप कायम चर्चेने भरलेला... काय उपयोग त्या चर्चेचा....

ह्या उलट शाळेच्या ग्रुपवर फक्त उपदेशाचे डोस वाले मेसेज ....

आणि त्या पालविने ही आज कविता का बरे पाठवली नाही...

सकाळी सकाळी तिची कविता वाचून छान फ्रेश वाटते ...

पण आज तिचाही मूड नाही की काय माझ्यासारखा?... 

चला जाऊदे!!

चहा घ्यावा आणि कामाला लागावे.... शी!!

हा चहाही आज बंडल झालाय....

साखर अंमळ जास्तच पडली.... 

भराभर सवयीने कामे हाता वेगळी करून टाकली....

पण आज उत्साहच वाटत नव्हता....

वाटतं होत आज सुट्टी घ्यावी मस्त, आराम करावा ...

पण बॉस चा काळ्या गुलाबजाम सारखा चेहरा आणि त्या वरचा तो नाकावरचा चष्मा...

त्यातून वटारलेले डोळे नजरेसमोर आले.... 

आज Presentation द्यायचे होते...

कुठल्याही परिस्थितीत जाणे गरजेचे... कपाटातला एकही ड्रेस आज घालावा वाटेना....

तेच तेच रोज रोज...

शेवटी हाताला लागेल ती कुरती काढली....

जाताना टिकली टेकताना क्षणभर आरशात पाहीले....

आज चेहराही का असा उदास वाटतोय...

प्रसन्न नाही दिसत....

थकलेला,ओढल्या सारखा....

जाऊदे....

वेळ कुठे आहे इथे स्वतःची कौतुक करायला....

नेहमीची ट्रेन चुकली तर पुन्हा late mark.... 

धावत पळत का होईना ट्रेन तर मिळाली....

पण तिची window seat मात्र हुकली...

चालतय ...

जाऊदे!! 

बसल्या बसल्या मनात विचार सुरू झाले...

रोज आपण साधारण किती वेळा जाऊदे म्हणतो? ... 

हल्ली जरा जास्तच का?....

काय होतंय हे असे?....

एखाद्या situation पासून पळतोय का आपण?....

वाद घालावा ही वाटतो आणि वाद घालायचा कंटाळा ही येतो.... 

आपल्या पेक्षा दुसऱ्यांची मने जपताना स्वतःकडे दुर्लक्ष करतोय का?...

अपमान गिळतोय का? ....

आणि मग त्याचा त्रास होऊन जास्तच चिडचिडतोय का????....

जाऊदे! 

स्टेशन वर उतरल्यावर नेहमीची गजरेवाली दिसली...

"घे गो बाय,आज तुझ्यासाठी मोगरा आणलाय"....

रोज टेबलावर एका काचेच्या बाउल मध्ये तिची घमघमता गजरा ठेवायची सवय...

दिवसभर मग त्या फुलांचा मस्त गंध साथ द्यायचा....

पण आज तोही न घेता ...

गजरेवालीला नाराज करत भराभर ऑफिसला पोचली. 

कामाला स्वतःला जुंपून घेऊन...

मधे मध्ये फोन अटेंड करत presentation ही बनले...

सवयीने ते उत्तम झाले पण तरीही समाधान देईना...

काहीतरी अजून हवय हे फीलिंग....

जाऊदे!! 

झाले एकदाचे.... 

समोर काचे आडून नाकावरच्या चष्म्यातून बघणाऱ्या बॉस ला तिने ते पाठवून दिले...

मनात एक विचार ...

ह्याच्या नाकावर एक ठोसा लगावून द्यावा काय....

जेव्हा तेव्हा मेला बघत असतो....

हावरट हिरवा म्हातारा ...

आणि मग सवयीने ओढणी नीट केली गेली... 

तोंड मग नेहमीप्रमाणे file मध्ये खुपसून इतर कामांचा आढावा घेत होते...

पण आज मनच लागत नव्हते... 

तिची बाजूवाली मैत्रीण ही आज गायब होती...

लंच time झाला पण आज जेवायची ईच्छाही मरून गेलेली....

उघडलेला डबा चक्क बंद करून टाकून तिने एक कडक कॉफ़ी ऑर्डर करून टाकली आणि शून्य नजरेने आजूबाजूला न्याहाळत बसली...

माहीत नाही का आज उत्साहच वाटत नव्हता...

आजूबाजूच्यांची तोंडेही तिला आज तशीच दिसत होती...

उदास उदास....

काय करू बरे?....

हे असे का होतंय हल्ली?...

कारण नसताना उगाच डोळे भरून येतात....

जीव कासावीस होऊ लागतो....

काही समजेना झालंय...

उगाचच बिचारे बिचारे अगतिक वाटू लागले.... 

शी!! 

आज उगाच आले कामावर...

हाफ डे मारावा आणि सरळ घरी जावे...

आणि मस्त ताणून द्यावि काय ह्या विचारात असतानाच फोन वाजला...

unknown number....

आता कोण बोअरिंग म्हणून तिने उचलला... 

आणि समोरून अति उत्साही आवाज... "Hi, शम्या"... अति उत्साहाने फोन पडायचा बाकी होता....

समोर ती ...

"साले आहेस कुठे? लग्न काय केलंस, मेहेरबानी केलीस काय?एक दिवस तरी आठवण आली का माझी?'...

समोरच्या बंदुकीतुन सटासट गोळ्या सुटत होत्या आणि ही फक्त हसत होती... 

"ते काही नाही ,आपण आज भेटतोय... मी येते 4 ला तुझ्या ऑफिस ला....

,adress दे...

मस्त कुठेतरी बसू....

गप्पा मारू....

खूप pending stock आहे.

" शप्पत!! विश्वासच बसत नव्हता...

तब्बल पंचवीस वर्षांनी त्या दोघी पुन्हा भेटणार होत्या....

कॉलेज मध्ये दोघींनी मिळून अक्षरशः धुमाकूळ घातला होता....

साहित्य आणि कला म्हणजे त्यांचे आवडते क्षेत्र...

आणि ह्या दोघी तिथल्या कायम ऍक्टिव्ह मेंबर्स....

पूढे शिक्षणा साठी ती अमरिकेला गेली...

आणि ही लग्न करून आवडत्या फर्म मध्ये नोकरीला लागली...

मध्ये संपर्क तुटला....

नवरा घर संसार मुले ह्यात महिने वर्षे भराभर उलटत गेली......

आणि आज पुन्हा दोघी भेटणार होत्या.....

अक्षरशः झंझावात होती श्रुती... समोरच्या ला बाटलीत कसे उतरवायचे ते अगदी बरोबर जमायचे तिला....

उरला दिवस मस्त गेला...

बरोबर 3.45 ला बॉस ची permission वगैरे घेऊन ती निघाली....

निघताना तोंडावरून compact चा हात आणि ओठावर हलकेच लिप्सटिक लावायला मात्र ती विसरली नाही..... किती वर्षांनी बघत होते....

समोर श्रुती उभी ...

रेड टॉप त्यावर feded जीन्स...

गळ्यात स्कार्फ...

केसाना मस्त र्बगंडी colour.....

त्याचा पोनिटेल आणि तोंडावर तेच खट्याळ आणि दिलखुलास हसू....

भर रस्त्यातच हात पसरून दोघीनी घट्ट मिठी मारली आणि टचकन डोळ्यात पाणीच आले....

श्रुतीचा आवाज ही थोडा कातर झालेला ....

पण लगेच स्वतःला सावरून,....

चल शम्या...

मस्त हादडूया....

कडक तुला आवडते तशी कॉफी घेवूया आणि समुद्रावर जाऊन बसूया...

हे ही तिचे नेहमीसारखे अगदी माझ्या मनातले विचार बोलून दाखवल्या सारखे.... 

दोघींची स्थिती सारखीच...

किती बोलू, किती विचारू,काय करू काय नको अशी...

काय खातोय, काय पितोय समजत नव्हते.....

दोघी नुसत्या सुटल्या होत्या....

आनंदाची लागण झाल्या सारख्या अविरत खिदळत.... 

घरी फोन करून सांगून टाकले ...

आज उशीर होईल....

नवरा समजूतदार होता....

म्हणाला काळजी नको....

आम्ही बघून घेऊ...

मजा कर....

फ्रेश हो.....

तो तसे बोलल्या वर अजून रिलॅक्स वाटले...... 

आणि मग मस्त दोघी समुद्रावर...

कितीतरी दिवसांनी असे निवांत क्षण मिळत होते...

हवेहवेसे.... 

दोघी निःशब्द होऊन लाटांची आवर्तने बघत होत्या.....

आणि अचानक दोघींची नजरानजर झाली....

इशारा पुरे होता.... 

हसत खिदळत एकमेकींवर पाणी उडवत....

लाटांनी लाजावे इतक्या उत्साहाने ओसंडत...

कितीतरी वेळ पाण्यात मस्ती करत....

आजूबाजूला लक्ष नाही....

बस स्वतः मध्ये असलेल्या त्या.... 

आज खूप वर्षानी मुक्त होत होत्या...

पुन्हा जगत होत्या. एक postive energy ची देवाण घेवाण झाली होती आणि दोघी मस्त charge झाल्या होत्या.... 

सकाळचे ते उदास क्षण,ओढलेला चेहरा....

सगळे गायब होऊन तिथे आता नवीन चेहरा दिसत होता.... 

खूप दिवसांपासून हे असे काहीतरी हवे होते....

पण काय समजत नव्हते.....

आणि आज अचानक ते सूर गवसले होते....

गुरुकिल्ली मिळाली होती. परत घरी जाताना ती सकाळची शमिका गायब झाली होती....

आताची ही शमी वेगळीच होती....

गजरेवाली अजूनही तिथेच होती....

तिच्या कडून चांगले सात आठ गजरे घेऊन.....

त्यातले चार तिच्या डोक्यात माळ सांगून उरलेले पर्स मध्ये टाकून ती निघालिही....

गजरेवाली तोंडाचा आ वासून बघत बसलेली आणि हिच्या ओठी मात्र एकच गीत, "आज मै उपर आसमा नीचे,आज मै आगे जमाना है पिछे" ?

तळटीप--मित्र,मैत्रिणींनो आयुष्य ह्या वळणावर थोडे त्रास देत असते...

haramons थोडे परिवर्तन घडवत असतात...

तुमच्या सहचारिणीला....

आजूबाजूच्या सहकारी स्त्री वर्गाला मैत्रिणींना...

फार नाही,थोडेसे समजून घ्या. आणि मग बघा कसे positive परिवर्तन होतंय ते.

-संग्रहित पोस्ट

आंतरजालावरून साभार

कोशिश

'किस्मत पहले ही लिखी जा
चुकी है तो, कोशिश करने से
क्या मिलेगा?'

जवाब आया -

'क्या पता किस्मत में लिखा हो कि,
कोशिश करने से ही मिलेगा!':

Good read

● At 20 years "foreign country" and "hometown" are the same. (No matter where you are, you can always adapt.)

● At 30 years, "night time" and "daytime" are the same. (A few days of no sleep, does not matter.)

● At 40 years, "highly educated" and "less educated" are the same. (Less educated people may even earn more money.)

● At 50 years, "beauty" and "ugly" are the same. (No matter how pretty you are, at this age, wrinkles, dark spots, etc. can no more be hidden.)

● At 60 years, "high position" and "low position" are the same. (After retirement, even a peon will avoid looking at his boss.)

● At 70 years, "big house" and "small house" are the same. (Joints degeneration, hard to move, only require a little space to sit .)

● At 80 years, "have money" and "no money" are the same. (Even when you want to spend money, you don't know where to spend.)

● At 90 years, "Sleeping" and "waking up" are the same. (After you wake up, you still don't know what to do.)

Take life easy, there are no mysteries to be solved.

In the long run, we'll all be the same.

So forget all tensions of life & enjoy.. ????