लवकर जाग येणे खूप फायद्याचे असते

*लवकर जाग येणे खूप फायद्याचे असते मग ते झोपेतून असो किंवा अहंकारातून असो किंवा वागण्याच्या पद्धतीतून असो.* 

   ⚪🔴🟠🟡🟢🔵⚫🟤

एक इंग्रजी वाक्य वाचनात आलं होतं. ते असं होतं की, "we are all a little broken. But the last time I checked, broken crayons still colour the same"

म्हणजे, "आपण प्रत्येकजण कधी ना कधी मनानं तुटलेलो असतो. पण तुटलेले रंगीत खडू मी पाहिले, तर लक्षात आलं ते तुटले असले तरीही त्यांचा रंग तसाच राहिला आहे "

किती सुंदर वाक्य आहे नाही! आपण प्रत्येकजण कुठे ना कुठे तरी मनावर आघात झाल्यानं किंवा ओरखडा उमटल्यानं तुटलेलो असतो. पण म्हणून त्या तुटलेपणानं आपल्यात जो चांगुलपणा आहे तो का नष्ट होऊ द्यायचा? ज्या क्षमता आहेत त्या का लयास जाऊ द्यायच्या? तसेच रंगाचे खडूदेखिल कधी कधी वापरताना तुटतात, पण म्हणून त्यांचा रंग पालटतो का? नाही! तो खडूचा तुटका तुकडाही आपल्या मूळ स्वरूपाप्रमाणेच त्याच रंगाचा प्रत्यय देत राहतो... अगदी झिजून संपेपर्यंत! त्या खडूच्या तुकड्यांकडून आपण इतकं तरी शिकलंच पाहिजे!!

 *"जिंदगी एक बार मिलती है"*

  *"बिल्कुल गलत है!"*

*सिर्फ मौत एक बार मिलती है!*

 *जिंदगी हर रोज मिलती है !!*

  *बस जीना आना चाहिए!!*

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

वो अपने चेहरे में सौ आफ़ताब रखते हैं

वो अपने चेहरे में सौ आफ़ताब रखते हैं
इसीलिये तो वो रुख़ पे नक़ाब रखते हैं

वो पास बैठें तो आती है दिलरुबा ख़ुश्बू
वो अपने होठों पे खिलते गुलाब रखते हैं

हर एक वर्क़ में तुम ही तुम हो जान-ए-महबूबी
हम अपने दिल की कुछ ऐसी किताब रखते हैं

जहान-ए-इश्क़ में सोहनी कहीं दिखाई दे
हम अपनी आँख में कितने चेनाब रखते हैं

- हसरत जयपुरी

आम्ही *मध्यमवर्गीय* होतो ..!!

साधारण 20-25 वर्षांपूर्वी  "मध्यमवर्गीय" ही जमात अस्तित्त्वात होती. तसं तर संपूर्ण भारतभर ती पसरली होती, पण महाराष्ट्रात तिचा स्वतः चा असा 'ब्रँड' होता.

घरात एक कमावता पुरुष,दोन तीन भावंडं, नवराबायको, कुठे कुठे आजीआजोबा, क्वचित प्रसंगी भाचा-पुतण्या शिकायला अशी एकुण कुटुंबसंस्था होती. एक कमावता आणि खाणारी तोंड 5-6  हे चित्र सगळीकडे सारखंच होतं. काही ठिकाणी महिलावर्ग नोकरीसाठी बाहेर पडला होता, पण आजच्याइतका नाही.  म्हणूनच की काय घर, किचन ह्यावर स्त्रीवर्गाची सत्ता होती.....एकहाती सत्ता !! पण तिथलं तिचं स्वतःचं एक गणित होतं...पक्कं गणित..!!त्या वरच सगळे हिशोब जुळत होते.

अन्नाच्या बाबतीत,"पोटाला खा हवं तेवढं , पण नासधूस नको" असा शिरस्ता होता. माझी आजी नेहमी म्हणायची,"खाऊन माजावं, पण टाकून माजू नये."

कढी, डाळभाजी करायची त्या दिवशी वरण कमी लावायचं, आंब्याचा रस असेल तर भाजी कमी करायची, रवी लावली की त्या ताकाची कढी करायची, त्याच तुपाच्या भांड्यात दुसऱ्या दिवशी पोळ्या टाकायच्या... अशी साधी साधी समीकरण असायची. घरातली पुरूषमाणसांची आणि मुलांची जेवणं आधी करून घेतली की बायका मागून जेवायच्या. उरलंसुरलं त्या खावून घ्यायच्या. त्यांच्या पंगतीला पुरवठा म्हणून खमंग थालीपीठ किंवा गरमागरम पिठलं असायचं. इतकंही करून पोळी - भात उरलाच तर दुसऱ्या दिवशी त्याचा व्हायचा 'कुचकरा' किंवा 'फोडणीचा भात'.  जगातले सगळ्यात चविष्ट पदार्थ आहेत हे. सकाळच्या नाश्त्याचा प्रश्न परस्पर मिटायचा.

मुलांची शाळा म्हणजे 'टेन्शन'चा विषय नव्हता. आपली साधी मराठी शाळा. 200-300 रू वर्षाची फी. पण युनिफॉर्म, पुस्तके आपले आपल्याला घ्यावे लागायचे. जरा मोठाधाटा युनिफॉर्म घेतला की सहज 2 वर्ष जायचा.  

पुस्तकांचा जरा ' जुगाड ' असायचा. म्हणजे समजा 'अ' ने दुकानातून कोरीकरकरीत पुस्तकं विकत घेतली असतील, तर तो ती पुस्तकं वर्ष संपल्यावर 'ब' ला 70% किमतीत विकायचा.. अन् मग 'ब' तीच पुस्तकं  'क' ला 40% मधे विकायचा. 

Purchase Cost ,Selling Cost, Deprisiated Value हे कामापुरतं "अर्थशास्र"  सगळ्यांनाच येत होतं. एकदा विकत घेतलेली पुस्तकं तीन वर्षं सर्रास वापरली जायची. 

पुस्तकाच्या या 3 वर्षाच्या प्रवासात कधी कधी बेगम हजरत महल,अहिल्याबाई अशा 

"दूरदृष्टी च्या" व्यक्तिमत्त्वाला चष्मा लागायचा, कोणाला दागिने मिळायचे, तर कोणाला दाढी मिशी यायची. आणि हे असे उद्योग अ ब क पैकी कोणी तरी नक्कीच करत होतं. 

बंगालच्या उपसागरात हमखास दोन तीन जहाज फिरत असायची. पण शाळेत असतांना, ते मॉरिशस, अंदमान निकोबार, केरला बॅकवाॅटर अशी Destanations मला नकाशात सुद्धा कधी भेटली नाहीत. 

पुस्तकातल्या रिकाम्या जागा भरा,जोड्या जुळवा अशी बिनडोक कामे सहसा 'अ' करून मोकळा व्हायचा... म्हणूनच की काय त्यानंतर ब आणि क ह्यांना फक्त  चित्रकलेतच "स्कोप" उरलेला असायचा. आणि त्याचा प्रत्यय पुस्तकाच्या पानापाना वर यायचा...

 

शाळेचा युनिफॉर्म असल्यामुळे खूप कपडे लागत नसत.मोठ्या भावा बहिणींचे कपडे घालणं,त्यांचे दप्तर- स्वेटर वापरणं ह्यात ' इगो बिगो' कोणाचा आड येत नव्हता..

स्वेटरचा तर मोठा प्रवास असायचा.. त्यातही लहान बाळाचं स्वेटर,कपडे,दुपटे,झबले इतके फिरायचे की त्याचा मूळ मालक कोण हेही कोणाला अाठवायचं नाही..

पण आमच्या आधीच्या पिढीने शिक्षणाचे महत्त्व जाणले होते. त्यामुळे अभ्यास सगळ्यांना करावाच लागायचा. मुलींना "यंदा नापास झालीस किंवा कमी मार्क्स मिळाले तर तुझं लग्न लावून देवू.." आणि मुलांना, "तुला रिक्षा  घेवून देवू चालवायला" अशी  "जागतिक" धमकी मिळायची..

12 वी नंतर कुठल्या शाखेकडे जायचं, कोणता कोर्स करायचा, घरातल्या मोठ्या दुरुस्त्या, उपवर-उपवधू ह्यांना आलेली स्थळं ....Proposals.. हे आजच्या काळातले  "Highly Personal Issues"  त्या काळात बिनदिक्कतपणे गोलमेज परिषद भरवून चर्चिले जात. हातपाय पसरायला लागते,

तेवढीच काय ती प्रत्येकाला घरात  Space.. ...बाकी सगळा 'लेकुरवाळा' कारभार!! 

आठवडी बाजारातून भाज्या आणणे, किराणा आणणे, लांबच्या लग्नाला हजेरी लावणे हा 'बाबा' लोकांचा प्रांत होता.प्रत्येक बाबांच्या तीनचार तरी  RD , LIC काढलेल्याच असायच्या.....आणि  त्यासुद्धा बहुतेक वेळा एजंटवरील प्रेमापोटी !!! बाकी शेअर्स, Mutual Fund वगैरेचा 'एजंट' त्या काळी उदयाला आलेला नव्हता.आणि कोणी काही वेगळ्या स्कीम आणल्याच, तर अगदी पाचच मिनिटात त्याच्या उत्साहाला अन् पर्यायानं त्याच्या कमीशनला सुरुंग लागायचा... Share market म्हणजे जुगार.. हा 'समज' अगदी पक्का होता..

' फॅमिली डॉक्टर' हा एक जिव्हाळ्याचा विषय होता. प्रत्येक कुटुंबाचा वेगळा डॉक्टर असायचा. आजीच्या दम्यापासून ते बाळाच्या तापापर्यंत सगळ्या व्याधीवर त्याच्याकडे औषध असायचे. तसे ते डॉक्टर पण 'नीतिमत्ता' वगैरे बाळगून होते. उगाचच आजच्या सारखं भारंभार टेस्ट अन् सोनोग्राफी करायला सांगायचे नाहीत.. गरज असेल तरच करूया,  पेशंटला परवडेल आणि ह्यांचा दवाखाना पण चालेल, असा त्यांचा 'व्यावहारिक' पवित्रा असायचा.

जसा 'फॅमिली डॉक्टर' तशीच एक फॅमिली 'बोहारीण' पण असायची. पण ती फक्त आईची मैत्रीण.. बाकी कोणी तिच्या वाट्याला जात नसत.. आई सगळे जुने कपडे एका गाठोड्यात बांधून ठेवे. मग ही  'बोहारिण' एका दुपारी अवतरायची.. आधीच दुपारच्या झोपेचं खोबरं झाल्याने, आई  जरा वैतागलेली असायची.. भलं मोठं कपड्यांचं गाठोडं विरुद्ध चहाची गाळणी अशी 'तहा' ला सुरवात व्हायची..तिची गाळणी खपवायची घाई....तर आईचा मोठ्या पातेल्यावर डोळा!!! खूप घासाघीस करून  'Deal' चहाच्या पातेल्यावर फिक्स व्हायची.. ह्या  कार्यक्रमात 2-3 तास आरामात जायचे, शेजारच्या सगळ्या आत्या, मावशी, काकू ह्या वाटाघाटीत सक्रिय सहभाग घ्यायच्या.शेवटी त्या नवीन चहाच्या पातेल्यात चहा व्हायचा आणि मगच सगळं महिला मंडळ परागंदा व्हायचं..

खरं सांगू का.. ...मध्यमवर्गीय ही काही 'परिस्थिती' नाहीये, ती  "वृत्ती" आहे......साध्या, सरळ, कुटुंबवत्सल, पापभीरू माणसांची. मध्यमवर्गीयच आहेत ह्या समाजाचा 'कणा'.. ते आहेत म्हणून तर ह्या समाजात चांगल्या वाईटाची चाड आहे.. आम्हीच आहोत नियमित 'कर' भरणारे, वाहतुकीचे काटेकोर 'नियम' पाळणारे आणि प्रत्येक निवडणुकीत 'मतदान' करणारे.

असे आम्ही सगळेच मजेत होतो बघा..अचानक 1990-91 मध्ये जागतिकीकरणाचे वारे वाहू लागले.. ते आमच्या पर्यंत यायला 10-12 वर्षे गेली पण तोपर्यंत त्या वाऱ्याच,' वादळ ' झालं होत.. अन् मग त्या वादळात उडून गेलं आमचं मध्यमवर्गीयपण.. 

प्रेमळ, मिळून-मिसळून राहणारे, सामाजिक बांधिलकी जपणारे आम्ही......अचानक 'प्रोफेशनल' झालो.माणसामाणसातलं आपलेपण कोरडं झालं. कालांतराने ते भेगाळलं. 

पुढे पुढे त्या भेगांच्याच भिंती झाल्या.Busy Schedule, Deadlines, Projects Go Live अश्या 'गोंडस' नावाखाली आम्ही ते स्वीकारलं. गलेलठ्ठ  Packages  मधे गुंडाळल्या गेला आमच्यातला चांगुलपणा, प्रेमळपणा आणि आपलेपणा सुद्धा..

संग्रहित लेख

So become निर्लज्ज

*So become निर्लज्ज*

ती : काय करतोय ?

मी : निवांत , बोल ना.

ती :  डॉ. शीतल आमटेंची बातमी वाचली ?

मी : हो.

ती : काय वाटतं ? 

मी : दुर्दैवी आहे.

ती : त्यामुळे तुझ्या-माझ्यासारखं, माणसाने निर्लज्ज असावं.

मी : तू मला इनडायरेक्टली निर्लज्ज म्हणतेय. 

ती : किती वर्षे झाली आपण एकमेकांना ओळखतो?

मी : चार.

ती : म्हणून तर म्हटले.

मी : म्हणजे?

ती : अरे, अनुभवांचे धक्के चपाटे खाल्लेली माणसं, आयुष्यात पुढे आपोआप निर्लज्ज होतात.

मी : सहमत.

ती : म्हणून आपल्यासारखी माणसं आत्महत्या वैगरे करूच शकत नाहीत. 

मी : खरं आहे.

ती : शिवाय हे मी अनुभवांती सांगत आहे.

मी : म्हणजे?

ती : मी लहानपणीपासून इतरांच्या तुलनेत अगदी डंब होते.

मी : समजलो नाही.

ती : आमचं घराणं म्हणजे हुशार लोकांचं खानदान. माझे आजोबा प्रख्यात डॉक्टर होते. वडील डॉक्टर आणि काका यशस्वी उद्योजक. माझ्या आत्या बोर्डात वैगरे आलेल्या. माझी आई प्रसिद्ध स्त्रीरोगतज्ञ. माझा भाऊ कायम वर्गात पहिला. माझ्या वयाची माझी चुलतबहीण स्कॉलर. साला मीच त्या सर्वांमध्ये मंद होते.

मी : असं का वाटतं तुला?

ती : अरे बारावीला ४ वेळा नापास झालेली पोरगी हुशार कशी असू शकेल ?  

मी : यश-अपयश चालूच असतं.

ती : ते कॉमन लोकांसाठी. मी मात्र एक्स्ट्राऑर्डीनरी कुटुंबात जन्माला आलेली. 

मी : खरं आहे.

ती : समवयस्क असल्याने मला कायम माझ्या चुलत बहिणीशी कम्पेअर केलं जायचं.

मी : सगळीकडे तेच होतं.

ती : ती चौथीला स्कॉलरशिपमध्ये आलेली आणि मी काठावर पास झालेली.

मी : अरे..

ती : दरवेळी काकांसमोर पप्पांचा इगो हर्ट व्हायचा. म्हणून मग मला मारून, झोडून त्यांच्या मनाला दिलासा भेटायचा. 

मी : शीट.

ती : खरं सांगायचं तर, दहावीपर्यंत मी घरच्यांचा कुत्र्यासारखा मार खाल्ला. म्हणजे मम्मी ,पप्पा मला लिट्रली बेल्टने मारायचे.  

मी : कारण काय ?

ती : माझा मंदपणा.

मी : अरे.

ती : पण त्याच दिवसांनी मला निर्लज्ज बनवलं. आयुष्यात तर एक क्षण असा आला, की ते मला मारायचे आणि मी दात काढायचे कारण मला त्यांच्या मारण्याने काही होतच नव्हतं.  

मी : च्यामारी. 

ती : एवढ्या कमी वयात एवढा लागोपाठ अपमान सहन केल्याने, मला जिंकण्याची खरी किंमत कळाली होती. 

मी : सच बात. जो आयुष्यात पावलोपावली हरलेला असतो, त्यालाच जिंकण्याची खरी किंमत माहीत असते.

ती : तेव्हा मी कशी बशी बारावी पास झाले आणि कॉलेजला ऍडमिशन घेतली.  

मी : पुढे ?

ती : माझ्या अफाट पराक्रमांमुळे मला कधीच घरून पॉकेटमनी मिळत नसायचा म्हणून मग झोल करून पैसे कसे कमवायचे हे आधीच समजलं होतं. त्यात माझ्या फ्रॅंक स्वभावामुळे फ्रेंड सर्कल तुफान असल्याने , कॉलेज सुरु असताना एका मैत्रिणीने तिच्या जिममध्ये जॉब करायची मला ऑफर दिली.

मी : ग्रेट.

ती : घरच्यांचा माझ्या त्या जॉबला विरोध होता, म्हणून मग वयाच्या १९ व्या वर्षी मी घर सोडलं आणि थेट दुनियादारीशी संबंध आला.

मी : मग?

 

ती : तुला म्हटलं ना, निर्लज्ज लोक कधी आत्महत्या करत नाहीत. कारण त्यांनी स्वतःमध्ये डॅमेज कंट्रोल मेकॅनिझम डेव्हलप केलेलं असतं.

मी : सेल्फ हीलिंग.

ती : येस.

मी : पुढे ?

ती : माझ्याजागी दुसरी कुठलीही पोरगी असती, तर तिने स्वतःचं आयुष्य संपवून घेतलं असतं. 

मी : का बरं ?

ती : कारण त्या काळात आपण इमोशनली उध्वस्त झालेलो असतो. 

मी : खरं आहे. 

ती : त्या परिस्थितीतून बाहेर काढण्यासाठी कुणी मदतीला येणार नाही, हे मी ओळखलं आणि स्वतःला सावरत कशीबशी उभी राहिले. 

मी : ग्रेट , मग ?

ती : त्यातच एक दिवस माझी स्कॉलर चुलतबहीण डिप्रेशनमध्ये असल्याचं मला समजलं.

मी : काय कारण ? 

ती : यशस्वी माणसाला अनपेक्षित अपयश पचवता येत नाही. ती अभ्यासात हुशार होती, मात्र दुनियादारीच्या शाळेत मठ्ठ ठरली.

मी : म्हणजे?

ती : काय झालं हे मलाही नाही समजलं. मात्र डिप्रेशनमुळे ती एका सायकॉलिजिस्टकडे ट्रीटमेंट घेत असल्याचं काकांनी मला सांगितलं होतं.  

मी : सेल्फ हीलिंग नाही जमलं. 

ती : कसं जमणार ? मी हजारो धक्के, टोमणे खात लहानाची मोठी झाले. म्हणून मला अपयश आणि अपमान पचवण्याची सवय होती. नेमकी तिथे ती कमी पडली.

मी : खरं आहे.

ती : मी आज एक सेलिब्रिटी ट्रेनर आहे. मला पर्सनल कोचिंग देण्याचे महिन्याला लाख रुपये भेटतात. माझ्या प्रत्येक क्षेत्रात ओळखी आहेत. याचा माझ्या आई-बापाला आता प्रचंड अभिमान वाटतो. कधीकधी तर पप्पाही एखाद्या कामासाठी मला फोन करतात. काका आणि दादा हेल्प मागतात.   

मी : क्या बात..

ती : कारण आज मी माझी वेगळी ओळख बनवली आहे.

मी : सच बात.

ती : अरे अक्षु , एका चुकीच्या निर्णयाने स्वतःचं आयुष्य संपवणं हा केवळ मूर्खपणा आहे. खरी मजा तर यशस्वी होऊन आपल्या अपमानाचा बदला घेण्यात असते. 

मी : अगदी सहमत.

ती : म्हणून कितीही कठीण परिस्थिती असो, उभं रहायला शिकायचं. 

मी : हो ना.

ती : मात्र त्यासाठी निर्लज्ज बनावं लागेल. कारण खूपदा तुम्ही इतरांचा विचार करत बसता आणि इतर कुणाला तुमचं काही पडलेलं नसतं.

मी : True.

ती : आज लिही मस्त माझ्याबद्दल. ज्यांनी आयुष्यात पावलोपावली अपयश पाहिलं आहे, त्यांना नक्कीच स्वतःमध्ये दडलेल्या स्पार्कची जाणीव होईल. 

मी : सच बात.

ती : लोक काहीही म्हणो, कितीही निंदानालस्ती करो. त्यांना फाट्यावर मारायला शिकलं पाहिजे. हजारो अपमान सहन करा, अपयश पचवा, हवं तर निर्लज्ज बना. कारण वर्तमानात खंबीर राहून भविष्यात तुम्ही मिळवलेलं यश, तुमच्या विरोधकांच्या तोंडात मारलेली खरी सणसणीत चपराक ठरतं.

So become निर्लज्ज

*.....अक्षय भिंगारदिवे*

समझो कुछ तकलीफ़ उनकी भी

 समझो कुछ तकलीफ़ उनकी भी

जो हर बात पर मुस्कुराते हैं...

महसूस न कर ले गमों की आहट
यह सोच मुस्कराहटों के परदे लगाते हैं....
मुस्कुरा कर खुश रखते हैं सब को
न जाने कितने गम छुपाते हैं....

समझो कुछ तकलीफ़ उनकी भी
जो हर बात पर मुस्कुराते हैं...

पूछने पर कि क्या हाल है उनका,
"अच्छे हैं" यही उत्तर हर बार दोहरातें है,,
छुपा के सभी गम दिल के अँधेरों में,
लबों पर मुस्कराहटों के पुष्प खिलाते हैं,,

समझो कुछ तकलीफ़ उनकी भी
जो हर बात पर मुस्कुराते हैं...

समझो कुछ खामोशियों को उनकी भी,
जो बिन शब्दों के यूँ ही कुछ गुनगुनाते हैं
दफन होती इच्छाओं को भूलकर 
वो हर वक़्त बेवजह सिर्फ मुस्कुरातें है

समझो कुछ तकलीफ़ उनकी भी
जो हर बात पर मुस्कुराते हैं..

संग्रहित कविता

किताबें झांकती हैं बंद अलमारी के शीशों से - गुलज़ार

किताबें झांकती हैं बंद अलमारी के शीशों से
बडी हसरत से तकती हैं

महीनों अब मुलाक़ातें नहीं होतीं
जो शामें उन की सोहबत में कटा करती थीं, 
अब अक्सर गुज़र जाती हैं कम्पयूटर के पर्दों पर बड़ी बेचैन रहती हैं किताबें

उन्हें अब नींद में चलने की आदत हो गई है
बड़ी हसरत से तकती हैं
जो क़द्रें वो सुनाती थीं
कि जिन के सेल कभी मरते नहीं थे
वो क़द्रें अब नज़र आती नहीं घर में
जो रिश्ते वो सुनाती थीं
वो सारे उधड़े उधड़े हैं

कोई सफ़्हा पलटता हूं तो इक सिसकी निकलती है
कई लफ़्ज़ों के मानी गिर पड़े हैं
बिना पत्तों के सूखे तुंड लगते हैं वो सब अल्फ़ाज़
जिन पर अब कोई मानी नहीं उगते
बहुत सी इस्तेलाहें हैं

जो मिट्टी के सकोरों की तरह बिखरी पड़ी हैं
गिलासों ने उन्हें मतरूक कर डाला
ज़बां पर ज़ाइक़ा आता था जो सफ़्हे पलटने का
अब उंगली क्लिक करने से बस इक
झपकी गुज़रती है
बहुत कुछ तह-ब-तह खुलता चला जाता है पर्दे पर

किताबों से जो ज़ाती राब्ता था कट गया है
कभी सीने पे रख के लेट जाते थे
कभी गोदी में लेते थे
कभी घुटनों को अपने रेहल की सूरत बना कर
नीम सज्दे में पढ़ा करते थे छूते थे जबीं से

वो सारा इल्म तो मिलता रहेगा आइंदा भी
मगर वो जो किताबों में मिला करते थे सूखे फूल और
महके हुए रुकए
किताबें माँगने गिरने उठाने के बहाने रिश्ते बनते थे
उन का क्या होगा
वो शायद अब नहीं होंगे!

माणसं कमावण्याची नशा

*माणसं कमावण्याची जबरदस्त नशा असते वयाच्या एका टप्प्यापर्यंत.आपल्यापैकी अनेकांना ती असते. माणसं जोडणं ही छानच गोष्ट, अनेकांसाठी ती एक अभिमानाची बाब असते. जरूर असावी. चांगला स्वभाव आणि उत्तम चारित्र्य याच्या जोरावर अनेक माणसं जोडावीत, जपावीत. पण हे करताना ही जपलेली माणसं आपल्यालाही 'जपत' आहेत ना हे बघणं फार महत्त्वाचं असतं. अनेकदा आपल्याला वाटून जातं, अरे बापरे...! ही अमुक इतकी 'भारी' व्यक्ती आपल्यासोबत संपर्क ठेवून आहे. म्हणजे किती छान! त्या संपर्कामागे विशुद्ध भाव आहे ना, की पुढे जाऊन आपला 'स्टेपणी' म्हणून उपयोग केला जाणार आहे हे बघायला हवं. अशा अनेक अनुभवांतून आपण जात असतो, त्यामुळे 'हुरळून' जाणं टाळायला हवं.*

      *तुम्हाला माणसं जोडावीशी वाटतात हा तुमचा चांगुलपणा असतो, पण त्याला तुमचा भावनिक कमकुवत पणा समजणारे खूप लोक असतात. त्यामुळे आपल्या चांगुलपणाचं इतकंही प्रदर्शन करू नये की तो संशयास्पद वाटू लागेल.* 

     *अनेकदा एखादी व्यक्ती आपल्याला अत्यंत जवळची, जिवलग वाटत असते, आपली सुख दुःखं आपण तिला सांगत असतो. पण आपल्या वेदनांचा वापर पुढे ती आपलं मन:स्वास्थ्य उद्ध्वस्त करणारा दारुगोळा म्हणून देखील करू शकते. माणसांना इतकंही पोटाशी धरू नये की ते पुढे आपल्यावर लाडाने दुगाण्या झाडू लागतील. माणसं जोडताना कोणाला कोणत्या पायरीपर्यंत जवळ येऊ द्यावं हे ठरवून घ्यायला हवं. लायकी नसलेल्या एखाद्या व्यक्तीला फार जवळ केल्याचा अतोनात त्रास आयुष्यभर भोगावा लागू शकतो.*

      *लोक तुम्हाला खांदा द्यायला नसतात बसलेले, अनेकदा तुम्ही रडण्यासाठी त्यांचा खांदा जवळ करता, हे त्यांना एंटरटेनिंग वाटू शकतं. दुःखावर बांधावीत अशी माणसं फार विरळा असतात. मन मोठं करून समोरच्याला मदत करणं, त्याचं चांगलं व्हावं यासाठी प्रयत्न करणारी भली माणसं जगात आहेत, नक्कीच आहेत. पण भसाभस माणसं जमवण्याच्या नादात दाण्यांपेक्षा बणग्याच जास्त गोळा होतात. त्यातली एखादी आयुष्यभर कुसळा सारखी टोचत राहते, असह्य वेदना देते.*

          *'भारावून जाणं' ही एक फारच भाबडी गोष्ट आहे.कोणाच्या एवढ्या तेवढ्या गोष्टीने भारावून जाणारी माणसं आपल्यात असतात. फार जवळ जाऊन बघितलं की समोरच्या माणसाचे पायही मातीचे हवेत हे लक्षात येतं आणि अतोनात निराशा वाट्याला येते. माणसांतलं चांगलं ते जरूर वेचावं, त्याचं कौतुक करावं,जमल्यास आचरणात ही आणावं.*

           *काही माणसं समोरून फार छान वाटतात, आदर्श वाटतात. आपण त्यांना आपलं मानत राहतो, फॉलो करत राहतो. आणि एका विवक्षित क्षणी कळतं, की काहीही घेणं देणं नसताना ही माणसं आपल्या सोबत किती खोटं, कृतक वागत होती, मागे डावपेच करत होती.मग जीव उबतो, त्या नात्याची शिसारी येऊ लागते. यावर पर्याय काय? 'माणसांच्या फार जवळ न जाणे'. लांबून जे दिसतं त्यात आनंद मानावा. माणसं आपल्या समोर जे वागतात, बोलतात ते आणि तेवढंच खरं मानून पुढे निघावं, फार खोलात जाऊन गोष्टी जाणून घेण्याचा हट्ट करू नये. अपेक्षा भंग वाट्याला येतो.*

               *माणसं कमावणं म्हणजे त्यांना आपल्या आयुष्यात हस्तक्षेप करण्याचे अधिकार देणं नव्हे. काही व्यक्ती आपले पणाच्या हक्काने काही गोष्टी सांगत असतात. त्या नम्रपणे ऐकून घेण्याची क्षमता ठेवावी.चार कटू गोष्टी ऐकाव्या लागल्या तरी त्यातून पुढे आपला भलंच होणार आहे हे आपण जाणून असावं. अर्थात आपलं खरोखरच भलं व्हावं म्हणून स्वतःचा वेळ देऊन आपला कान पकडणारं कोण आणि आपलं भलं पाहून पोटदुखी होणारे कोण यातला फरक आपल्याला ओळखता यायला हवा.* 

    *माणसं जरूर जोडावीत, जपावीत,एकमेकांच्या  भावना आपल्याला दुखावू शकेल इतके अधिकार कोणाला देऊ नयेत. जगायला माणसं लागतातच, पण 'आतल्या' वर्तुळात कोणती माणसे घ्यायची आणि 'बाहेरच्या' वर्तुळात कोणती माणसं ठेवायची याचं गणित एकदा जमायला लागलं की सोपं होतं जगणं.*

*सर्वांसाठी...*

🙏🙏🙏

संग्रहित लेख

पूर्वीचा काळ

*_पूर्वीचा काळ बाबा,_*

*_खरंच होता चांगला,_*

*_साधे घरं साधी माणसं,_*

*_कुठे होता बंगला ?_*

                     *घरं जरी साधेच पण,*

                     *माणसं होती मायाळू,* 

                     *साधी राहणी चटणी भाकरी,* 

                     *देवभोळी अन श्रद्धाळू.*

*_सख्खे काय चुलत काय,_* 

*_सगळेच आपले वाटायचे,_*

*_सुख असो दुःख असो,_* 

*_आपुलकीने भेटायचे._*

                    *पाहुणा दारात दिसला की,* 

                    *खूपच आनंद व्हायचा हो,*

                    *हसून खेळून गप्पा मारून,*

                    *शीण निघून जायचा हो.*

*_श्रीमंती जरी नसली तरी,_*

*_एकट कधी वाटलं नाही,_*

*_खिसे फाटके असले तरीही,_*

*_कोणतंच काम रुकलं नाही._*

                    *उसनं पासनं करायचे पण,* 

                    *पोटभर खाऊ घालायचे,*

                    *पैसे आडके नव्हते तरीही,*

                    *मन मोकळं बोलायचे.*

*_कणकेच्या उपम्या सोबत,_* 

*_गुळाचा शिरा हटायचा,_*

*_पत्रावळ जरी असली तरी,_*

*_पाट , तांब्या मिळायचा._* 

                    *लपाछपी पळापळी,* 

                    *बिन पैशाचे खेळ हो,*

                    *कुणीच कुठे busy नव्हते,*

                    *होता वेळच वेळ हो.* 

*_चिरेबंदी वाडे सुद्धा,_*

*_खळखळून हसायचे,_*

*_निवांत गप्पा मारीत माणसं,_* 

*_ओसरीवर  बसायचे._*

                    *सुख शांती समाधान " ते "*

                    *आता कुठे दिसते का ?*

                    *पॉश पॉश घरा मधे,*

                    *" तशी " मैफिल सजते का ?*

*_नाते गोते घट्ट होते,_*

*_किंमत होती माणसाला,_*

*_प्रेमामुळे चव होती,_*

*_अंगणातल्या फणसाला._* 

                    *तुम्हीच सांगा नात्या मध्ये,*

                    *राहिला आहे का राम ?*

                    *भावाकडे बहिणीचा हो,* 

                    *असतो का मुक्काम  ?*

*_सख्खे भाऊ सख्ख्या बहिणी,_* 

*_कुणीच कुणाला बोलत नाही,_*

*_मृदंगाच्या ताला वरती,_*

*_गाव आता का डोलत नाही._* 

                    *प्रेम , माया , आपुलकी हे,*

                    *शब्द आम्हाला गावतील का ?*

                    *बैठकीतल्या सतरंजीवर,*

                    *पुन्हा पाहुणे मावतील का ?*

*_तुटक तुसडे वागण्यामुळे,_*

*_मजा आता कमी झाली,_*

*_श्रीकृष्णाच्या महाला मधुनी,_*

*_सुदामाची सुट्टी झाली._* 

                    *हॉल किचन बेड मधे,*

                    *प्रदर्शन असतं वस्तूंचं,*

                    *का बरं विसर्जन झालं,* 

                    *चांगुलपणाच्या अस्थीचं ???*

*🙏🏻🙏🏻_*

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

*कसं आहे ना?*

एक कागदाचं

पान असतं...!!

 *'श्री'* लिहलं, की 

पूजलं जातं ...

 *प्रेमाचे* चार शब्द 

लिहले, की

जपलं जातं...

काही *चुकीचं* 

आढळलं, की 

फाडलं जातं...

एक कागदाचं 

पान असतं...!!

कधी त्याला 

 *विमान* बनवून 

भिरकावलं जातं...

कधी *होडी* बनवून 

पाण्यात सोडलं जातं...

कधी *भिरभिरं* बनवून 

वाऱ्यावर फिरवलं जातं...

आणि कधी तर 

 *निरुपयोगी* म्हणून 

चुरगाळलंही जातं...

एक कागदाचं

पान असतं....!!

जे लेखकाच्या 

 *लेखणीला* हात देतं...

जे चित्रकाराच्या 

 *चित्राला* साथ देतं...

जे व्यापाऱ्याच्या 

 *हिशोबाला* ज्ञात ठेवतं...

आणि हो, 

वकीलासोबत *कोर्टात* गेलं, 

की *साक्षही* देतं...

एक कागदाचं

पान असतं.....!!

 *पेपरवेट* ठेवलं, की 

एकदम गप्प बसतं...

काढून घेतलं, की 

 *स्वच्छंदी* फिरतं आणि 

कशांत अडकलं, तर

 *फडफडायला* लागतं...

एक कागदाचं

पान असतं.....!!

ज्यावर बातम्या छापल्या, 

की *वर्तमानपत्र* बनतं...

प्रश्न छापले, की 

 *प्रश्नपत्रिका* बनतं...

विवाहाचं निमंत्रण छापलं, 

की *लग्नपत्रिका* बनतं...

तर कधी आदेश~संदेश

लिहले, की तेच *टपालही* 

बनतं...

एक कागदाचं

पान असतं....!!

 *माणसाच्या* जीवनांत

आणि *त्यांत* खूप

 *साम्य* असतं...!!

एक कागदाचं

पान असतं...!!

जन्मला आला तर birth certificate असतं

निधन झाला तर Death certificate असतं

*एक कागदाचं*

*पान असतं* 🌻🌻🌻🌻

आई कुठे काय करते

२०१७ साली झालेल्या ' Miss World ' contest  मधे  "हरियाणा" ची डाक्टर मानुषी छिल्लर हिने विजेते पद पटकाविले होते .

शेवटच्या  निर्णायक राऊंड मधे तिला प्रश्न विचारण्यात आला होता की सर्वात जास्त पगार कोणत्या क्षेत्रातील लोकांना मिळाला पाहिजे ?? तेंव्हा तिचे ' winning '  उत्तर हे होते की   "सर्वात जास्त पगार " आई " ला मिळाला पाहिजे ". आईच्या कामाचे मोल नाही.

तिच्या या उत्तराने  तिने ती स्पर्धा तर जिंकलीच .बरोबर, जगात  एक नवीन विषय चर्चेला  दिला .त्यानंतर  फोर्ब्स  व्दारे  संचालित वेब साईट ' Salary • com  'वर research सुरू झाला . की एक आई जेवढं काम करते ,त्या कामांसाठी जर वेगवेगळी माणसे ठेवली ,तर त्यांना किती पगार द्यावा लागेल  ?? तेंव्हा सर्व गोष्टी लक्षात घेता , एका आईचा पगार वर्षाला एक लाख पंधरा हजार डॉलर  ( ११५००० डॉलर  ) असायला  हवा. .हा निष्कर्ष निघाला . म्हणजे तिला महिन्याला अंदाजे  ९५०० / डॉलर  मिळायला हवा .म्हणजे  भारतीय आईला ९५००×७५= ७०,०००/ अंदाजे 

एवढा पगार मिळाला पाहिजे दरमहा.••••.

       तिच्या  उत्तराने जगात ही  गोष्ट फक्त उजागर झाली . जगासमोर भारतीय परिवार व त्यात  आईची  भूमिका समोर आली .   आदी काळापासून आई हेच  काम  करते आहे रोजच, वर्षानुवर्षे . न  थकता ,   न  थांबता  आनंदाने . कुठे ही उपकाराची भावना  नाही. अहंपणा नाही .कंटाळा नाही. ती सुखी  घराची  किल्ली आहे .एकाच वेळी ती  असंख्य  departments  सहज सांभाळते. सकाळ ते संध्याकाळ असंख्य काम सहज करते.अगदी काटेकोर पणे बिनबोभाट . ती घरची   Administrative officer  आहे. वेळ पडली तर डॉक्टर,  टीचर , counselor आहे . आणि कधी कधी हिटलर ही होते.  जवळ जवळ  सर्व मंत्रालय  तिच्या कडेच असतात . घराची गृहमंत्री , वित्त मंत्री  आहे  ती. थोडक्यात घराचा भक्कम आधारस्तंभ  आहे . 

       तज्ञ, कोणत्या तरी एकाच क्षेत्रात perfect असतात व त्यांच्या या expertise चे भरपूर पैसेही  मिळतात त्यांना .येथे प्रत्त्येक घरची आई प्रत्त्येक department किती कुशलतेने सांभाळते .

                  I   think she is The Best CEO in the world .

       जगाची रीतच आहे ही .  जून्या काळापासून चालत आलेली. कुठे न लिहीलेले नियमच आहेत ते .ही सर्व कामे करण्यात तिला आनंद आहे.  समाधान आहे .एखादं काम जरी नीट झालं नाही तर ती disturb होते‌ .म्हणजे  अगदी भरलेला डबा शाळेत जाताना मुलगा विसरला, तरी ती अस्वस्थ होते .माझी कुठे चूक झाली ?? याचा विचार करते .व पुन्हा असे होणे नाही .याची काळजीही  घेते.

       यासर्व कामाचा मला मोबदला मिळावा हा विचार तिच्या मनात ही येत नाही .

     "  प्रत्त्येक घरी देव पोहचू शकत नाही म्हणून आई असते. आईच्या पायाशी स्वर्ग आहे .  आईला केलेला नमस्कार देवाला  पोचतो " वगैरे वगैरे 

       हे मोठें , महान विचार पुस्तकात वाचायला मिळतात .काळ कितीही बदलू दे, आधुनिकता किती ही असू दे , "आई  "आईचं राहणार आहे .तशीच कर्तव्यदक्ष. आपल्या घराला घरपण देणारी,  जीव ओवाळून टाकणारी ,सांभाळणारी ती 

आई असते.

संग्रहित लेख

बाबा नेहमीच मागे का असतात.??? हे माहित नाही.

बाबा नेहमीच मागे का असतात.??? हे माहित नाही. 

आई नऊ महिने ओझं वाहते, वडील २५ वर्षे ओझं वाहतात. दोघेही बरोबरीचे आहेत, तरीही... बाबा मागे का आहेत ???  हे माहित नाही. 

 आई कुटुंबासाठी मोबदला न घेता काम करते, बाबा कुटुंबासाठी सर्व पगारच खर्च करतात. दोघांचे प्रयत्न समान आहेत. तरीही... बाबा मागे का पडतात??? हे माहित नाही.

 आई आपल्याला पाहिजे ते शिजवते. बाबा आपल्याला पाहिजे ते खरेदी करतात. दोघांचे प्रेम समान आहे, परंतु आईचे प्रेम वरिष्ठ म्हणून दर्शवले जाते. बाबा मागे का पडतात???  हे माहित नाही.

 जेव्हा आपण फोन करतो तेव्हा आपल्याला आधी आईशीच बोलावेसे वाटते. दुखापत झाल्यास आपण ‘आई गं’ असेच ओरडतो. जेव्हा आपल्याला वडिलांची गरज असते तेव्हाच आपल्याला त्यांची आठवण होते. परंतु वडिलांना कधीच वाईट वाटले नाही, की इतर वेळी मुलांना आपण आठवत नाही. पिढ्यानपिढ्या मुलांचे प्रेम मिळवतांना आपण पाहतो, की बाबा नेहमीच मागे पडतात का...??? हे माहित नाही.

 कपाटांमध्ये रंगीबेरंगी साड्या आणि मुलांसाठी पुष्कळ कपडे भरलेले असतात, परंतु वडिलांकडे फारच कमी कपडे असतात. कुटुंबियांच्या गरजेपुढे त्यांना स्वतःच्या गरजेची काळजी नसते. तरी... बाबा अजूनही मागे का आहेत ??? हे माहित नाही.

 आईकडे सोन्याचे अनेक दागिने असतात, पण वडिलांकडे एकच रिंग असते, कदाचित ती ही नसते. तरीही आई कमी दागिन्यांची तक्रार करते, आणि बाबा कधीच करत नाहीत. तरी अजूनही बाबा मागे का आहेत ??? हे माहित नाही.

 आपल्या कुटुंबाचा सांभाळ करण्यासाठी बाबा आयुष्यभर खूप कष्ट करतात. पण घरातच जेव्हा जेव्हा ओळख मिळते, तेव्हा बाबा नेहमीच का मागे पडतात??? हे माहित नाही. 

 आई म्हणते, ह्या महिन्यात  मुलांची शिकवणी फी देण्याची गरज आहे. सणानिमित्त मला साडी घेऊ नका, परंतु वडिल स्वतःसाठी नव्या कपड्यांचा साधा विचारही करत नाही. तरीही... बाबा का मागे पडतात ???  हे माहित नाही.

आई-वडील म्हातारे झाल्यावर मुले म्हणतात, आई कमीत कमी घरातील कामात मदत करते, पण ते म्हणतात, बाबा निरुपयोगी आहेत. बाबा मागे का पडतात..??? हे माहित नाही.

वडील मागे, ‘मागच्या बाजूला’ आहेत. कारण ते कुटुंबाचा कणा आहेत. त्यांच्यामुळेच आपण सगळे उभे आहोत.

म्हणून तर ते... मागे आहेत.

  आई श्रेष्ठ आहे.  पण, म्हणून... बाबा कनिष्ठ नाहीत, एक गोष्ट निर्विवाद सत्य आहे की, ...

❤️...कुठलाही मोठेपणा न मिरवणारा बाबा आमचा भक्कम आधार आहे.

"९०/१० तत्व "

विचार पचायला/अमलात आणायला कठीण आहेत.

पण विचार करायला लावणारे नक्की आहेत

"९०/१० तत्व "

फक्त १०% जीवन हे आपल्या सोबत काय घडलंय यावर आहे, आणि ९०% जीवन हे त्यावर आपल्या प्रतिक्रियावर अवलंबून आहे.

जे घडतंय त्या १०% वर आपला काहीही ताबा नसतो.

उदा. गाडी बंद पडणे, ट्रेन, विमान, बसला उशीर होणे, मुलांना यायला उशीर होणे, अचानक काहीतरी घडणे, आधीच उशीर झालाय आणि आपण जाण्या आधीच लाल सिग्नल पडणे वगैरे वगैरे.

या १०% गोष्टींसाठी आपण काहीही करू शकत नाही. पण आपण त्यावर कसे वागतो यावर पुढचं ९०% अवलंबून आहे.

उदाहरण द्यायचे तर, तुम्ही कामावर जाण्यासाठी पेहराव करून बसलात आणि चहा देण्यासाठी कन्या आतून आली, तिला ठेच लागली आणि कपातला चहा तुमच्या शर्टावर सांडला. 

हे फक्त १०% झालं.

यावर तुमची प्रतिक्रिया काय असेल यावर पुढचं ९०% रामायण अवलंबून आहे.

तुम्ही चिडलात, तिला ओरडलात, ती दुःखी झाली, रडायला लागली. आता तुम्ही तुमचा मोर्चा पत्नीकडे वळवलात, "हे सगळं तुझ्या लाडामुळे झालंय, मुलांना अजिबात वळण लावलं नाहीस" असं म्हणून पत्नीलाही ओरडलात. तसंच घसरणारा ट्रे विकत आणतांना लक्ष दिलं नाही म्हणून तिला ऐकवलेत.

तुम्ही बेडरूम मध्ये जाऊन कपडे बदललेत. नंतर परत हॉल मध्ये आलात तर, मुलगी अजूनही रडतेच आहे. आत्तापर्यंत तिने न्याहारी करून शाळेला जाण्यासाठी तयार व्हायला हवे होते. उशीर झाल्यामुळे तिची स्कुलबस निघून गेली. 

तुमच्या पत्नीलाही ताबडतोब कामावर जायला हवे.

तुम्ही कार बाहेर काढलीत आणि मुलीला शाळेत सोडायला गेलात. उशीर झाल्यामुळे तुम्ही गाडी वेगात चालवताय. नियम तोडल्यामुळे पोलिसांना दंड देऊन तुम्ही १५ मिनिटे उशिरा शाळेत पोहोचलात.

तुमची मुलगी तुम्हाला टाटा न करताच शाळेत पळत गेली.

२० मिनिटे उशिराने ऑफिसला पोहोचल्यावर बॅग घरीच विसरल्याचं तुमच्या लक्षात आलं.

तुमचा दिवस असा ताण तणावाने सुरू झाला.

दिवसभरात अशाच अजून काही घटना घडल्या आणि त्यामुळे  संध्याकाळ पर्यंत वातावरण अजून वाईट झाले.

आता तुम्ही घरी आलात. घरात आल्यावर एक गोष्ट तुमच्या लक्षात आली, ती म्हणजे तुमच्या पत्नीशी आणि मुलीशी असलेल्या नात्यात थोडी दरी निर्माण झालीय.

का ?

कारण तुमचा सकाळचा प्रतिसाद.

तुमचा दिवस वाईट का गेला?

• त्याला कारण कॉफी होती?

• त्याला कारण मुलगी होती?

• त्याला कारण पोलीस होते?

• त्याला कारण तुम्ही स्वतः होता?

उत्तर

_तुम्ही स्वतः_

कॉफीचं काय झालं यावर तुमचं कसलंही नियंत्रण नव्हतं.

त्या ५ सेकंदात तुमचा जो प्रतिसाद होता त्यामुळे तुमचा दिवस खराब गेला.

काय करायला हवे होते ?

कॉफी तुमच्या शर्टावर सांडली, तुमची मुलगी घाबरून रडू लागली.

तुम्ही म्हणाला असतात "बेटा, आत्ता असुदेत. पुढच्या वेळी असं होऊनये यासाठी लक्ष दे"

आणि तुम्ही शर्ट बदलला असतात तर, तुमच्या मुलीला शाळेत जातांना हसतमुखाने तुम्हाला निरोप देता आला असता.

मुलीनेही नेहमीप्रमाणे हसतमुखाने निरोप घेतला असता.

तुम्हीही ५ मिनिटे आधी ऑफिसला पोहोचला असतात.

फरक पहा....

दोन वेगवेगळे प्रसंग. दोन्ही एकाच गोष्टी मुळे सुरू झाले. शेवट मात्र वेगवेगळा.

खरच, काय घडतंय त्या १०% प्रसंगांवर आपला काहीही ताबा नसतो.

उरलेलं ९०% मात्र आपण त्यावर काय प्रतिसाद देतो त्यावर अवलंबून असतं.

९०/१० तत्वज्ञान कसे वापरावे ?

• जर कुणी तुमच्याबद्दल वाईट बोललं तर तुम्ही ते मनावर घेऊ नका, 

पालथ्या पातेल्यावर पाणी पडले तर काय होते, त्याप्रमाणे वागा. 

त्यांच्या वाईट बोलण्याचा तुमच्या मनावर परिणाम होऊ देऊ नका.

तुम्ही चांगला प्रतिसाद देऊन तुमचा दिवस चांगला जाऊ द्या.

चुकीचा प्रतिसाद दिल्यास शब्दाला शब्द वाढेल आणि त्यामुळे  मित्र किंवा जवळची व्यक्ती गमावू शकते.

• रस्त्यात कुणी आपल्या गाडीच्या आडवी गाडी मारली किंवा कट मारला किंवा चालतांना तुमच्या पुढे कुणी गेले किंवा तुमच्या कुणी आडवे गेले तर तुम्ही काय करता?

तुम्हाला राग येतो?

तुम्ही दात ओठ खाता?

स्टीअरिंग वर जोरजोरात हात आपटता?

मुठी आवळता?

भांडायला जाता?

तुमचा श्वासोश्वास वाढतो?

तुम्ही २-५ मिनिटे उशिरा पोहोचलात तर काय फरक पडणार आहे ?

९०/१० तत्वज्ञान आठवा आणि सोडून द्या. त्या प्रसंगा आधी जसे होतात तसेच आनंदी रहा.

तुम्ही उद्यापासून येऊ नका असे बॉसने तुम्हाला सांगितले, किंवा तुमची हक्काचे काम तुम्हाला न मिळता दुसऱ्याला दिले आहे असे तुम्हाला कळले तर ?

• मन अशांत करून झोपमोड करून घेऊ नका

• तुमची काळजी घेणारी शक्ती कामाला लावा आणि तिचा दुसरे काम शोधण्यासाठी वापर करा.

*बस, कॅब, विमान, रेल्वे उशिराने येणार आहे असे तुम्हाला कळले तर ?

• संबंधित कर्मचाऱ्यांना ओरडून काहीही होणार नाही कारण जे घडलंय त्यावर ते काहीही करू शकत नाहीत.

•  पण तुमच्या दिवसाच्या नियोजनात त्यानुसार बदल करता येणार आहे

• वाट पाहण्यातला वेळ वाचनात, महत्वाची कामं फोनवर करण्यात घालवा

• आजूबाजूला असलेल्या माणसांच्या ओळखी करण्यात घालवा.

मित्रांनो ९०/१० तत्वाचा वापर करून आपण आपले जीवन ताणतणाव मुक्त जगुया 

मनाचा दवाखाना

एक मास्क असं असावं...

की ते मनालाही लावता यावं,

मनाला लोभणारे विचार, 

अगदी फिल्टर करूनच, 

आत यावेत.....

प्रत्येक विचारात 

एक ऑक्सिजन पातळी असते....

की ते,

मनाच्या फुफ्फुसाला

अन हृदयाला 

वेळोवेळी प्रसन्न ठेवते.

मनातील आँक्सिमिटरने, 

त्या विचारातील 

आँँक्सिजन पातळी ,

वेळोवेळी चेक करणे गरजेचे असते.

दिवसभर 

वेगवेगळ्या विषयांचा 

अन विचारांचा भडिमार झालेल्या,

थकलेल्या मनाला, 

आपुलकीचं आणि प्रेमाचं 

सॅनिटाजर लावणं 

गरजेचं असतं, 

तेंव्हाच 

कुठे तरी मनावरील,

ताणतणावाचे विषाणू निघून जातात. 

कधीतरी...

स्वतःला स्वतःसाठी ,

मनाच्या स्वास्थ्यासाठी 

मौन धारण करून

लाॅकडाऊन करून घ्यावं,

यामुळे मनःशांती मिळतेच मिळते,

त्याबरोबर  ....

मनातील प्रदूषणही निघून जाते.

आस्था, 

प्रेम, माया,आपुलकी 

अन मैत्री...

यांना मनातल्या कप्प्यात,

कायमचच स्थान असावं...

त्यांना अक्षरशः 

मनातल्या कप्प्यात, 

कायमचं क्वारान्टाईन

करून ठेवावं....

तापदायक विचाराला, 

मनातील थर्मामीटरने 

वेळोवेळी चेक करा,

विचारांचा 

पारा चढला असेल,

मनाला त्रासदायक असेल,

तर...

त्याला प्रवेश 

देऊ नका, 

नाहीतर योग्य उपचार करा....

राग, द्वेष,मोह,मत्सर...

यांना मनातून अन्लाॅक करून, 

कायमचं हद्पार करून टाकावं...

एखाद्या मनाची 

मैत्री...

अशी असावी की...

मनातील स्टेथोस्कोपने

त्याचा ...

प्रत्येक श्वास अन धडकी

हे पहाताच क्षणी 

दूरूनच कळावी....

नात्यातही मैत्रीने

वास केला,

तर त्या मनाला,

औषधांची अन

बाहेरील कृत्रिमरीत्या 

तयार केलेल्या 

ऑक्सिजनची

आणि 

व्हेंटीलेटरचीही

कधीही गरजच लागणार नाही ....

एक मनाचा दवाखाना-

 आंतरजालावरून साभार

(मा.कवीचे नाव माहीत असल्यास कळवावे कविता त्यांच्या नावानिशी प्रसिद्ध केली जाईल)

अपूर्ण कविता

आज एक सुरेख कविता वाचनात आली. .  पुनित मातकर, गडचिरोली यांची. बर्‍याच दिवसांनी एखादी कविता वाचून डोळे भरुन आले. . कमाल कविता आहे. . पुनितजी 

अपूर्ण कविता

शाळा सुटल्याच्या दीर्घ घंटेचा

आवाज विरत नाही तोच

सुसाट वेगानं मी पोहोचायचो 

घराच्या दारात...

पाठीवरलं दप्तर फेकून

घोड्यागत उधळत

पोहोचायचो मैदानात,

मस्तवाल बैलासारखा

धूळमातीत बेभान होऊन 

मिरवत राहायचो स्वतःचं 

पुरूष असणं..

तीही यायची शाळेतून..

चार रांजण पाणी...

घरअंगणाची झाडलोट...

देव्हा-यातला दिवा लावून 

ती थापायची गोल भाक-या

अगदी मायसारखीच

अन् बसून राहायची उंब-यावर..

रानातून माय येईस्तोवर

ती चित्र काढायची..

रांगोळ्या रेखायची..

भुलाबाईची गाणी अन्

पुस्तकातल्या कविता 

गोड गळ्यानं गायची....

धुणंभांडी..सडा सारवण

उष्टं खरकटं..सारं मायवानीच करायची

मी पाय ताणून निजायचो,

ती पुस्तक घेऊन बसायची....

दिव्याच्या वातीत उशीरापर्यंत...

एकाच वर्गात असून मास्तर

माझा कान पिळायचे

कधीकधी हातानं....

कधी शब्दानं ...

"बहिणीसारखा होशील तर 

आयुष्य घडवशील..."म्हणायचे,

मग करायचो कागाळ्या

मायजवळ...

मॕट्रिकचा गड 

मी चढलो धापा टाकत..

तीनं कमावले मनाजोगते गुण,

बाप म्हणला 

दोघांचा खर्च नाही जमायचा

त्याला शिकु दे पुढं...

टचकन डोळ्यात आलेलं पाणी

तसच मागं परतवत

ती गुमान बाजुला झाली 

पाठच्या भावाच्या रस्त्यातून...

ती शेण गोव-या थापत राहिली..

मायसंग रानात रापत राहिली 

काटे तणकट वेचत राहिली...

बाईपण आत मुरवत राहिली

तिच्या वाट्याचा घास घेऊन 

मीही चालत राहिलो 

पुस्तकांची वाट...  

कळत गेलं

तसं सलत राहिलं 

तिनं डोळ्यातून परतवलेलं

पाणी...

तिला उजवून बाप 

मोकळा झाला..

मायला हायसं वाटलं..

मी मात्र गुदमरतो अजुनही 

अव्यक्तशा

ओझ्याखाली...

दिवाळी..रसाळी..राखीला

ती येत राहते

भरल्या मनानं..

पाठच्या भावाच्या वैभवानं हरखते..

बोटं मोडून काढते दृष्ट..

टचकन आणते डोळ्यात पाणी..

पाठच्या भावासाठी

जाताना पुन्हा सोडून जाते..

मनभरून आशीर्वाद...

ती गेल्यावर मी हूरहूरत राहतो 

ज्योतीसारखा

जिच्या उजेडात ती 

उशीरापर्यंत वाचायची पुस्तक,

पाठ करायची कविता...

जिची कविता राहिली माझ्यासाठी अपूर्ण....

                    पुनीत मातकर

                          गडचिरोली

रुके न तू

धरा हिला, गगन गुँजा
नदी बहा, पवन चला
विजय तेरी, विजय तेरीे
ज्योति सी जल, जला
भुजा–भुजा, फड़क–फड़क
रक्त में धड़क–धड़क

धनुष उठा, प्रहार कर
तू सबसे पहला वार कर
अग्नि सी धधक–धधक
हिरन सी सजग सजग
सिंह सी दहाड़ कर
शंख सी पुकार कर

रुके न तू, थके न तू
झुके न तू, थमे न तू
सदा चले, थके न तू
रुके न तू, झुके न तू

-प्रसून जोशी

सुख

सुखासाठी तीन शुद्धता महत्वाच्या

मानसिक शुद्धता,
शारिरिक आरोग्य,
वाचिक -चांगले बोलणे

मनातून चांगले, शुद्ध सद्विचार आले तर मनुष्याचे शब्द आणि कार्य कायमच ऊत्तम राहतात.

सदाचारी कार्य असेल तर सुख हे कडक ऊन्हातही (कठीण काळात) सावलीसारखे आपल्यासोबत राहते.

- भगवान बुद्ध

8 Time Wasters That Kill Your Productivity

We all wish that we could be more productive. But, how is that possible when assignments keep piling up, the latest season of Orange is the New Black just appeared on Netflix, and you have a flurry of emails, texts, and social media notifications distracting you?

1. Constantly checking your emails.

It shouldn't come as a surprise that email is one of, if the biggest, time waster. After all, more than 200 billion emails are sent everyday and it's been found that the average employee checks his or her email 36 times an hour. And, we're all guilty of it. 

If you're worried about those notifications peaking your curiosity too much, you can turn-off your notifications on both your laptop and smartphone.

2. Not automating your social media accounts..

While social media is a one of the best tools to spread brand awareness, network, stay updated on the latest industry news, and catch-up with friends or family, it's another huge time waster. In fact, we spend an average of 118 minutes per day on social media. Unless you're a social media manager, there's no need for me to spend that much time on social media.

As with your emails, schedule certain times throughout the day to look-at and update your social channels, such as during your commute to and from work. 

3. Bulky to-do-lists.

Whether you write down your to-do-lists on in a notebook or use a tool like Evernote, to-do-lists can be a real life-saver since it reduces the stress of trying to remember things like a meeting or what you you need to pick-up at the grocery store. To-do-lists can also help keep you on-track by highlighting the most important tasks that you need to accomplish.

4. Multitasking.

Multitasking doesn't work. "When it comes to attention and productivity, our brains have a finite amount," says Guy Winch, PhD, author of Emotional First Aid: Practical Strategies for Treating Failure, Rejection, Guilt and Other Everyday Psychological Injuries.

Multitasking wastes productivity because when you switch back and forth between tasks your "attention is expended on the act of switching gears."

Do one thing at a time. Once you've completed one task, then you can move on to the next one.

5. Being a perfectionist.

When you have unrealistically high standards you'll devote more time than you should on a task. Even after it's completed, you still make revisions in order to make it "perfect." In other instances, being a perfectionist can throw you off since things didn't go your way. That means you may give-up on a project that you already started working on.

6. Unnecessary meetings.

If you want meetings to be productive, keep them under 30 minutes, set clear expectations, send materials in advance, start and end on-time, and stay focused. I would also recommend that you ask whether or not a meeting is really necessary. In most instances a quick email or phone call will suffice.

7. Saying "Yes.".

Be honest with others and inform that you simply don't have the time to lead a meeting, write a blog post, or whatever else it is that they're requesting. You can then offer to come back to their request when you do have the availability.

8. Postponing harder tasks.

We all have those tasks that we either just don't want to do or find too challenging. We ultimately push those tasks off until another time and work on those easier tasks instead. That doesn't change the fact that that task disappears. Instead of letting that hang-over your head, you need to just bite the bullet and get it done.

Avoiding this type of procrastination ensures that you stay productive day-in and day-out.

 

संग्रहित लेख

The Nectar of pain by Najwa Zebian

SOME OF MY FAVORITE QUOTES FROM THE BOOK

"Let your soul discover the power it has to build a masterpiece. That masterpiece is you"

"Let your soul flow through these words, as you turn your pain into nectar. Never allow someone's sting to make your bitter. Keep your kindness kind. Keep your love loving. Keep you forgiveness forgiving. And keep your purity pure."

"Don't wait for an apology or an acknowledgment of your pain. Feel it. Let it leave you. and move on."

Field Marshal Sam Manekshaw quotes

 “A ‘Yes man’ is a dangerous man. He is a menace. He will go very far. He can become a minister, a secretary or a Field Marshal but he can never become a leader, nor ever be respected. He will be used by his superiors, disliked by his colleagues and despised by his subordinates. So discard the ‘Yes man’.”

Field Marshal Sam Manekshaw 

प्रेम

क्रौर्यानं आवाज दाबता येतील, काळजातलं गाणं बंद करता येत नाही. शौर्यानं भूभाग जिंकता येतील, माणसांवर राज्यही करता येईल. मात्र माणसं जिंकायची असतील कायमची, तर प्रेमच करावं लागतं.

-गावझुला (शाम पेठकर)

डॉ.बाबासाहेबआंबेडकर जयंती

विश्वरत्न महामानव डॉ.बाबासाहेब

आंबेडकर यांच्या १२९ व्या जयंती

निमित्त महामानवास शत शत नमन व

आपणास व आपल्या परिवारास 

हार्दिक हार्दिक शुभेच्छा !!

┈┉┅━❀꧁ω❍ω꧂❀━┅┉┈

क्रांतिसूर्य तू शिल्पकार तू भारताचा
बोधिसत्व, मूकनायका…
मोडल्या रूढी त्या परंपरा दिव्यतेजा
तूच सकल न्यायदायका

क्रांतिसूर्य तू शिल्पकार तू भारताचा
बोधिसत्व, मूकनायका…
मोडल्या रूढी त्या परंपरा दिव्यतेजा
तूच सकल न्यायदायका

जीवन तुझे आम्हास प्रेरणा,
दाही दिशा तुझीच गर्जना,
गर्जना! ||
भीमरायाssss… माझा भीमराया,
भारताचा पायाsss… माझा भीमराया,
आला उद्धरायाsss… माझा भीमराया

संविधान

8 वर्षाचं पोरगंय हे, तिसरीत आहे.  

गाव आहे चाटगाव. 

गेल्यावर्षी नेहमीसारखं हातात तुराटीची काठी डांबरीवर ओढत शाळेत चाललेलं तर  ह्याला अचानक मधेच कोणतरी चिरकल्याचा आवाज ऐकू यायला लागला. म्हणून हा शेजारी तळयाकडे जोरात पळत गेला. तर समोर एक बारकी पोरगी तळ्यात पडलेली. ती बुडायला लागली 

ह्यानं थोडा विचार केला अन टाकली उडी. दोघांनी मिळून गटांगळ्या खाल्ल्या. नाकातोंडात पाणी गेलं... ठसकायला लागली पण बलवत्तर. बुडता बुडता वाचली. 

"पोरीचा जीव वाचवला अन एवढा बारका असूनबी यानं स्वतःच्या जीवाची किंमत काडी करत , डेरिंग करत तिला जिवंत बाहेर काढलं" म्हणून सगळी नवाजाय लागली.

बातमी पसरली तसं बऱ्याच ठिकाणाहून सत्कार व्हायला लागला. काही ठिकाणी रोख रक्कम बक्षीस म्हणून मिळायला लागली. 

बाप बीड ते परळी रेल्वे रुळावर मजुरी करून स्वतःचं अन कुटूंबाचं पोट भरतो.

दिवसभर उन्हातान्हात काबाडकष्ट करून रात्री खायला कसंबसं अन्न मिळवणाऱ्या कुटुंबाला अधिकचा एक रुपयापण एकेक हजारा सारखा वाटतो.

त्यात याला सगळीकडून मिळून 10 हजार रुपये मिळालेले.

याने हे सगळेच्या सगळे- म्हणजे 10 हजार रुपये कोरोना हरवायच्या लढाईला सुपूर्द केलेत...

अन,त्याहीपेक्षा शहारे आणणारी गोष्ट म्हणजे याचं नाव----संविधान !

Copied 

कोरोना_को_हराना_है

शेजारी मग तो कुठल्याही जाती-धर्माचा असो.तो उपाशी झोपला असेल आणि तुम्ही जेवून झोपलात तर तुमची सगळी कर्मकांडे व्यर्थ आहेत.आणि मुख्य म्हणजे 'धर्म ' हा काही माणुसकीच्या वाटेतील अडथळा  नाही!

Think you have symptoms of COVID-19?

Think you have symptoms of COVID-19? 

Call on COVID-MADAT helpline 0951361550 to access a pool of 3000+ doctors for teleadvice. 

Don't worry, we are here for you!

 

anger

It's natural to feel angry when someone or something hurts you, but eventually, you have to let it go before it destroys your peace of mind and your health.

Apply for Essential Service Pass from maharashtra police

Lockdown21 च्या पार्श्वभूमीवर राज्यात अत्यावश्यक सेवा आणि वस्तूंची वाहतूक करणाऱ्या वाहनांना पोलीस यंत्रणेमार्फत ई-पास देण्यात येणार. यासाठी ऑनलाईन प्रणाली तयार. संबंधितांना

 https://covid19.mhpolice.in

या लिंकवरून अर्ज करता येणार.

नवीन पास साठी अर्ज / Apply for New Pass

सर्व अत्यावश्यक सेवा देणाऱ्या संस्था / व्यक्ती या प्लॅटफॉर्मवरुन ई-पास साठी अर्ज करू शकतात.

सर्व तपशील बरोबर भरा आणि सबमिट वर क्लिक करा.

अर्ज सबमिशन केल्यावर, आपल्याला टोकन आयडी प्राप्त होईल तो जतन करा, त्याचा वापर आपल्या अर्जाची स्थिती तपासण्यासाठी कराल.

संबंधित पोलिस विभागाच्या मान्यतेनंतर किंवा पडताळणीनंतर, आपण टोकन आयडी वापरुन ई-पास डाउनलोड करू शकता.

वाहन ई-पासमध्ये आपला तपशील, वाहन क्रमांक, वैधता तारीख आणि क्यूआर कोड असेल.

प्रवास करताना सॉफ्ट / हार्ड कॉपी तुमच्याकडे ठेवा आणि विचारणा केल्यावर पोलिसांना दाखवा.

वैध तारखेनंतर त्याची कॉपी, गैरवापर किंवा वापर करू नका तसे आढलयास तो दंडनीय गुन्हा मानला जाईल.

अधिकृततेशिवाय त्याचा उपयोग करणे दंडनीय गुन्हा मानला जाईल.

फोटो ची साईझ ही २०० Kb तसेच संबंधित कागदपत्रा ची साईझ ५०० Kb पेक्षा जास्त नसावी.

सरदर्हू अर्ज हा English मध्येच भरावा

Apply for New Pass: 

https://covid19.mhpolice.in/registration

पास डाउनलोड करा / Download Pass

आपल्या अर्जाची स्थिती तपासण्यासाठी खालील लिंक / बटण वापरा.

आपल्या अर्जाची स्थिती तपासण्यासाठी आपण जतन केलेला किंवा आपणांस प्राप्त झालेला टोकन आयडी प्रविष्ट करण्याची आवश्यकता असेल.

आपला अर्ज मंजूर झाल्यास आपण या पेज वरून आपला अत्यावश्यक सेवा वाहन ई-पास डाउनलोड करू शकतात.

Download Pass : https://covid19.mhpolice.in/status

अत्यावश्यक सेवा व अति तातडीची गरज यांचे करिता पास (कोल्हापूर जिल्हा)

कोल्हापूर जिल्हा पोलीस दल अत्यावश्यक सेवा व अति तातडीची गरज यांचे करिता पास देत आहे. जेणेकरून आपणास अडचण येणार नाही. आपल्या नजीकच्या पोलिस ठाण्यात पास उपलब्ध केले आहेत. 

डिजिटल पास/परवानगी मिळवण्यासाठी (फक्त पुणे जिल्हा)

पुणेकरांनो,

डिजिटल पास/परवानगी मिळवण्यासाठी punepolice.in वर आपली माहिती भरा.

अर्ज मंजूर झाल्यास आपणास क्यूआर कोड (QR Code) असलेला एक एसएमएस पाठवला जाईल. पोलिसांनी अडवल्यास हा एसएमएस त्यांना दाखवावा अशी विनंती.

आपण सतत करत असलेल्या सहकार्याबद्दल आभार.
- पुणे पोलीस

Terms & Conditions

• Always carry government approved Identity card you have given in above request. Whenever stopped by police, the concerned person should show their ID card, and kindly cooperate with police on the ground.
• You will be liable for prosecution if any false information provided.
• This permission is subject to your adherence to various guidelines /orders given by authorities from time to time.
• Please note, staying at home is important for your & others health until the lockdown is over. #StayHome #StaySafe

संचारबंदी काळात अपवादात्मक परिस्थितीत प्रवास करण्यासाठी परवानगी (फक्त सांगलीतुन बाहेर जाण्यासाठी)

संचारबंदी काळात अपवादात्मक परिस्थितीत प्रवास करण्यासाठी परवानगी मिळण्यासाठी पोलीस अधीक्षक, सांगली यांचे कार्यालयास करावयाचा अर्ज (फक्त सांगलीतुन बाहेर जाण्यासाठी)
 website: sanglipolice.gov.i n

Link: spofficeform

"चहा"

दार उघडलं तर ती भसकन् अंगावर आली. मी अक्षरशः भेलकांडलेच. कसाबसा भिंतीचा आधार घेत सावरलं स्वतःला आणि तिच्याकडे वळले तर ती दाणदाण पावलं टाकत पार आतल्या खोलीत पोहोचलेली. घाईघाईने तिच्या मागे जात खोलीत पोहोचते तर ती पलंगावर कोसळून उशीत डोकं खुपसून मुसमुसत होती. मी प्रेमाने जवळ जात डोक्यावरून हात फिरवत विचारपूस केली तशी झपकन् गळ्यात पडत ओक्साबोक्शी रडत म्हणाली, "मी आता परत जाणार नाहीये त्याच्याकडे! नवरा झाला म्हणून काय झालं? दर वेळी माझ्याकडूनच अपेक्षा! मीच का सावरून घ्यायचं नेहमी? सदानकदा हा माझ्यावर डाफरत असतो. कधीही बघा ह्याचं चेहरा कडू! काही विचारायला गेलं तर  नुसता उकळत राहातो! कंटाळा आलाय मला आता."

ती बराच वेळ बरसत राहिली. मीही मग तिला मोकळं होऊ दिलं. अशा वेळी तिला समजावण्यात अर्थ नव्हता. वेळ टळू देणं हाच ह्यावर उपाय होता. दिवस मावळला तशी ती शांत होत गेली.

रात्री झोपताना मला बिलगत म्हणाली, "आई, मी कुठे कमी पडतेय तेच कळत नाही! किती प्रयत्न केला तरी तो वळत नाही. कधीकधी वाटतं मी लग्न करून  चूक केली का? वर्षं होत आलंय लग्नाला. पुढे हे असंच होत राहणार का?तू कसा गं संसार केलास एवढी २८ वर्षं?तेही बाबांसारख्या तापट माणसाबरोबर? तुला त्रास नाही झाला कधी?" माझी २६ वर्षांची MBA झालेली University Topper लाडकी लेक मला माझ्या यशस्वी संसाराचं गमक विचारत होती!

"सांग ना गं. का सहन करत राहिलीस बाबांना?" ती घट्ट मिठी मारत मुसमुसत राहिली नि मी मूक राहात फक्त तिला थोपटत राहिले. शांत झाली तसं म्हणाले, "उद्या सकाळचा चहा तू करायचास."

"आई! मी काय म्हणतेय नि तुला उद्याच्या चहाचं पडलंय?काय गं हे?" म्हणत माझ्याकडे पाठ फिरवुन झोपली. मी मंदसं हसत डोळे मिटत स्वस्थ राहिले.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी जाग आली ती तिच्या स्वैपाकघरातल्या खुडबुडीने. मी सावकाश तोंड धुवून आत गेले तर ती चहाचं आधण ठेवून गॅस लावत   असलेली दिसली. मी समोरच्या टेबलवर बसून तिच्या हालचाली निरखत राहिले. तिने आधणात चहा पावडर घातली, साखर घातली नि तो उकळण्याची वाट पाहात उभी राहिली.कुठेतरी शूइ घाईघाईने तिने तो दोन कपांमध्ये गाळला, दूध घातलं नि कप माझ्यासमोर टेकवत म्हणाली, "घे बाई. केला तुझा चहा! झालं?"

मी शांतपणे तिने दिलेला कप तोंडाला लावून फुक मारत चहाचे घोट घेत राहिले. तिने पहिल्या घोटातच तोंड वाकडं करत कप बाजूला सारला नि करवादली, " तू पावडर बदलून टाक बघू. कसातरीच झालाय चहा. काही चवच नाही." मी मात्र मला मिळालेला आयता चहा चवीने पित राहिले. ते बघून ती अधिकच वैतागली! "आई! मी माहेरी आलेय नं? मग मला निदान एक कप पूर्वीसारखा चहा करून दे की. कि आता तूही त्याच्यासारखीच वागणार आहेस? का वागते आहेस अशी? मी इथुन जाऊ का?" डोळ्यात आलेलं पाणी कसंबसं आवरत ती पटकन उठलीच. मग मी घाईने तिला पुन्हा खाली बसवत म्हणाले,"अगं अगं! काय हे? कपभर चहासाठी का ही अशी वैतागली आहेस? थांब. देते तुला चहा."

 ती मग टेबलजवळ नुसतीच बसून माझ्याकडे रागाने पाहत राहिली. मी चहाचं आधण ठेवलं नि म्हटलं, "ये. आज तुला चांगला चहा कसा करायचा ते नव्याने शिकवते. बहुतेक तू विसरली आहेस. मी शिकवला होता तुला पूर्वी."

"आई गं! सकाळी सकाळी आता तू मला लहान मुलीसारखा चहा करायला शिकवणार आहेस का? काय गं तू!"

मीही मग तिच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करत  चहाचं आधण ठेवत म्हटलं, "चांगला चहा करण्यासाठी  महत्त्वाचं असतं ते सगळ्या घटकांचं योग्य प्रमाण. आधणात आवश्यक तेवढीच चहाची पावडर घालावी लागते - ना कमी ना जास्त. कमी घातली तर चहा पांचट होतो, बेचव लागतो. आणि जास्त घातली तर कडू होतो. साखरेचंही तसंच आहे. साखर जास्त झाली तर अति गोड चहाने तोंडाला मीठी बसते.आणि कमी झाली तर चहा निगोड,बेचव होतो." असं म्हणत माझी आधणात योग्य प्रमाणात चहा पावडर नि साखर घालून झाली होती. तिकडे समोर बसलेली ती कंटाळवाणा चेहरा करत माझं बोलणं संपण्याची  वाट बघत होती.

"हे जिन्नस घालून झाले कि चहाला नीट उकळी येऊ द्यावी लागते. आणि एकदा का उकळी आली की मग करावी लागते ती सगळ्यात महत्त्वाची कृती. तयार झालेल्या चहावर झाकण देऊन तो काही काळ ठरू द्यावा लागतो. आणि बरं का गं... ही कृती सगळ्यात महत्त्वाची असते हं. हे ठरू देणं म्हणजे काय? तर तयार झालेल्या चहाला त्यातले सगळे रस, त्यात घातलेल्या जिन्नसांच्या सगळ्या चवी एकमेकांमध्ये मिसळण्यासाठी वेळ द्यावा लागतो.  हे वेळ देणं फार महत्त्वाचं असतं बेटा. त्यामुळे तयार झालेल्या चहात घातलेल्या निरनिराळ्या रसांच्या, चवींच्या योग्य मिश्रणामुळे चहाला एक नवीनच खुमारी येते ज्याने पिणाऱ्याला छान तरतरी  येऊन तो आनंदी होतो आणि पुढे जाण्याचं वेगळं बळ मिळतं त्याला!" असं म्हणत मी केलेल्या चहाचा कप तिच्या हातात ठेवला. "बघ. कसा झालाय?हा आवडेल तुला."

तिने चहाचा घोट घेतला नि खुशीत मनापासून तोंडभर हसली! "आई गं! काय जादू करतेस गं! मला नाही जमत असा चहा करायला!" ती कसंनुसं तोंड करत  म्हणाली!

"आता एक काम कर. तू मघाशी जो चहा केला होतास नं, त्याची तू केलेली कृती आठवून बघ. त्यात तू कुठे चुकलीस हे तुझं तुला कळेल. एकदा का आपली चूक आपल्याला उमगली कि पुढल्या वेळी केलेली कृती बरोबर ठरते." ती निमूटपणे मन लावून ऐकत राहिली.

"तेच तर शिकायचं आहे बेटा तुला....वेळ देणं".

तिने दचकून माझ्याकडे पाहिलं.

"अगं, म्हणजे प्रत्येक गोष्टीला वेळ द्यावा लागतो. चहाची खुमारी वाढवण्यासाठी तो ठरू दिलास तरच नीट होईल नं? घाईघाईत केलेल्या चहाला काय चव येणार आणि मग तो तुला पुढे जाण्यासाठी काय बळ देणार? हो नं? आपण न दिलेल्या वेळाने चवी बिघडतात! मग आपण सगळं खापर फोडतो ते समोरच्यावर.....चहाच्या पावडरवर! प्रत्येक वेळेला पावडर बदलणं हा ह्यावर उपाय नसतो बेटा. त्यापेक्षा आपली कृती बदलली तर आयुष्य सोपं होऊन जातं बघ. "

एव्हाना तिचा चहा पिऊन झाला होता. कप खाली ठेवत तिने मला घट्ट गळामिठी मारली नि खुदकन हसत म्हणाली, "शालजोड्यातला मंत्र कळला गं! वेळ द्यावा लागतो!"

  मग माझ्या समोर उभी राहात लाडाने पुन्हा एकदा गळ्यात पडत म्हणाली, "आई गं, MBA करताना University मी Top केली पण खरी Management गुरू तूच! कुठून शिकलीस गं एवढ्या Theories?"
                                             
मीही मग दिलखुलास हसत तिला प्रेमाने कवेत घेत म्हटलं-

 "अगं तूही होशील माझ्यासारखी Management गुरू! तुझं आयुष्य जरा ठरू तरी दे!"

तिने शांतपणे आपला फोन उचलला नि नवऱ्याला फोन केला. तासाभरात आपल्या हक्काच्या घरी गेली देखील. आयुष्याला वेळ देण्यासाठी...!

- शिल्पा गुप्ते जोशी‌.

Copy from internet

मैं आज मैं होना चाहता हूं।

बिन सफर,बिन मंजिलों का एक रास्ता होना चाहता हूं।

कहीं दूर किसी जंगल में ठहरा दरिया होना चाहता हूं।

एक जिंदगी होना चाहता हूं बिना रिश्तों और रिवाजों की।

दूर आसमान से गिरते झरने में कहीं खोना चाहता हूं,मैं आज मैं होना चाहता हूं।

Copy from internet 

Jobs in pune

प्रागमासिस कन्सल्टिंग एलएलपी कोथरूड
शिक्षण बीई, एमसीए, एमसीएस, बीएससी, बीसीए
इमेल पत्ता omkar.dharmadhikari@pragmasys.in

Job

SR.Accountant (M.Com):  Exp-8yrs,
Accountant (B.Com): Exp-5yrs,
Manager Spares(Graduate/DME ): Exp-5yrs
Manager Services(DME/DAE): Exp-5yrs
Clerk ( 12th/Graduate) :Exp-2yrs

Contact: AutoIndia Madhav nagar Road , Sangli. 

2620299

Mail your resume :ho.hrmanager@gmail.com

मैं लौटने के इरादे

मैं लौटने के इरादे से जा रहा हूँ 
मगर सफ़र सफ़र है 
मेरा इंतिज़ार मत करना 

साहिल सहरी

Job in Neighbore Technologies pune

Area of work

1.Java Developers

2.Android Developers
3.Web Developers

Send your profile to 

careers@neighboretechnologies.com

Company address

Neighbore Technologies 

Office No 110, Level 1Sonigara Landmark, Chatrapati Chowk

Kaspate Wasti, WakadPune, Maharashtra

Job title - Engineering graduates

Job title - Engineering graduates

Company - Avalara

Work Location: Pune

Experience - Freshers

Area of work - cloud platforms , web applications

Email - vishwesh.ransing@avalara.com 

Job title - BPO TL position

Job title -  BPO TL position
Location - Solapur
Experience 2-4 years as a TL
Shift timing - general
Contact details - Mr Darshan, HR Manager
Mobile - 9850918230
Email - hr@rtcsgroup.com

हिन्दू या मुस्लिम के अहसासात को मत छेड़िये

हिन्दू या मुस्लिम के अहसासात को मत छेड़िये 

अपनी कुरसी के लिए जज्बात को मत छेड़िये 

हममें कोई हूण, कोई शक, कोई मंगोल है दफ़्न है जो बात,

अब उस बात को मत छेड़िये 

ग़र ग़लतियाँ बाबर की थीं; जुम्मन का घर फिर क्यों जले 

ऐसे नाजुक वक्त में हालात को मत छेड़िये 

हैं कहाँ हिटलर, हलाकू, जार या चंगेज़ ख़ाँ मिट गये सब, 

क़ौम की औक़ात को मत छेड़िये 

छेड़िये इक जंग, 

मिल-जुल कर गरीबी के ख़िलाफ़ दोस्त, 

मेरे मजहबी नग्मात को मत छेड़िये

- अदम गोंडवी

हाथ पकड़ ले अब भी तेरा हो सकता हँ मैं

हाथ पकड़ ले अब भी तेरा हो सकता हूँ मैं
भीड़ बहुत है, इस मेले में खो सकता हूँ मैं

पीछे छूटे साथी मुझको याद आ जाते हैं
वरना दौड़ में सबसे आगे हो सकता हूँ मैं

कब समझेंगे जिनकी ख़ातिर फूल बिछाता हूँ
इन रस्तों पर कांटे भी तो बो सकता हूँ मैं

इक छोटा-सा बच्चा मुझ में अब तक ज़िंदा है

छोटी छोटी बात पे अब भी रो सकता हूँ मैं

सन्नाटे में दहशत हर पल गूँजा करत्ती है

इस जंगल में चैन से कैसे सो सकता हूँ मैं

सोच-समझ कर चट्टानों से उलझा हूँ वरना

बहती गंगा में हाथों को धो सकता हूँ मैं

 आलम खुर्शीद

टुटा हुआ दिल मेरा फिर से जुड़ रहा था

टुटा हुआ दिल मेरा फिर से जुड़ रहा था 

और तोड़ने वाले की तरफ ही दुबारा झुक रहा था ।

बोल नहीं पाती थी जिसके आगे में कभी उची आवाज में

आज वो मेरी सारी बाते सर झुकाये  सुन रहा था

टुटा हुआ दिल मेरा फिर से जुड़ रहा था ।

दिल मेरा फिर से नए ख्वाब बुन रहा था

और फिर अपने लिए उसी बेवफा को चुन रहा था

यु तोह भरोसा नहीं था मुझे उस पर पहले की तरह

पर फिर भी ये दिमाग था जो सिर्फ दिल की सुन रहा था

टुटा हुआ दिल मेरा फिर से जुड़ रहा था । 

ज़मीन में बिखरा दिल मेरा अब आसमान पे उड़ रहा था

न जाना था जिस गली उसी गली में मुड रहा था

मुद्दतो बाद खुशिया आरही थी ज़िन्दगी में हमारी

पर न जाने कियु इस बात से ज़माना जल रहा था

टुटा हुआ दिल मेरा आज फिर से जुड़ रहा था ।

अपने पहले प्यार से मुझे दुबारा प्यार हो रहा था

और वो अपनी सारी गलतिया स्वीकार कर मेरे आगे रो रहा था

यु तो  वफाये आज भी उतनी ही थी 

मेरे दिल में उसके लिए

पर उसकी  बेवफाइयोंका  जनाज़ा भरे बाजार उठ रहा था 

शायद इसीलिए मेरा टुटा हुआ दिल आज फिर से जुड़ रहा था । 

GOONJ CHAND

सब जाग रहे तू सोता रह ।

सब जाग रहे तू सोता रह,

किस्मत को थामे रोता रह। 

जो दूर है माना मिला नही,

जो पास है वो भी खोता रह।

सब जाग रहे तू सोता रह।

लहरो पर मोती चमक रहे,

झोंके भी तुझ तक सिमट रहे।

न तूफान कोई आने वाला, 

सब तह तक गोते लगा रहे ।

लहरें तेरी कदमों में है,

तू नाव पकड़ बस रोता रह।

सब जाग रहे तू सोता रह।

किस्मत को थामे रोता रह।

धूप अभी सिरहाने है , 

मौसम जाने पहचाने है।

रात अभी तो घंटो है,

बस कुछ पल दूर ठिकाने है।

इतनी दूरी तय कर आया , 

दो पग चलने में रोता है।

सब जाग रहे तू सोता रह।

किस्मत को थामे रोता रह।

माना कि मुश्किल भारी है,

पर तुझमें क्या लाचारी है।

ये हार नही बाहर की है, 

भीतर से हिम्मत हारी है।

उठ रहे यहाँ सब गिर-गिर कर ,

न उठा तू यू ही लेटा रह।

सब जाग रहे तू सोता रह,

किस्मत को थामे रोता रह।

जो दूर है माना मिला नही ,

जो पास है वो भी खोता रह।

सब जाग रहे तू सोता रह।।।।।

= Sandeep Dwivedi ji

अमीर

ना तुम अपने आप को गले लगा सकते हो,

ना ही तुम अपने कंधे पर सिर रखकर रो सकते हो।

एक दूसरे के लिए जीने का नाम ही जिंदगी है।

इस लिए वक्त उन्हें दो जो  चाहते हो तुम दिलसे।

रिश्ते पैसो के मोहताज नही होते इसलिए कुछ रिश्ते मुनाफ नही देते पर जीवन अमीर जरूर बना देते है।

The Impossible Dream Song by Richard Kiley

To dream the impossible dream
To fight the unbeatable foe
To bear with unbearable sorrow
And to run where
The brave dare not go
To right the unrightable wrong
And to love, pure and chaste from afar
To try when your arms are too weary
To reach the unreachable star
This is my quest
To follow that star
No matter how hopeless
No matter how far
To fight for the right
Without question or pause
To be willing to march
March into hell
For that heavenly cause
And I know
If I'll only be true
To this glorious quest
That my heart
Will lie peaceful and calm
When I'm laid to my rest
And the world will be
Better for this
That one man, scorned
And covered with scars
Still strove with his last
Ounce of courage
To reach the unreachable
The unreachable
The unreachable star
And I'll always dream
The impossible dream
Yes, and I'll reach
The unreachable star

( Man of La Mancha, 1966 original Broadway cast ) by Richard Kiley

I told my son

I told my son: you don’t need to be in the top three in your class, being in the middle is fine, so long as your grades aren’t too bad. Only this kind of person has enough free time to learn other skills. 

Jack Ma

मैं कभी पीछे नहीं लौटूंगी

मैं कभी पीछे नहीं लौटूंगी
मैं वह औरत हूं जो जाग उठी है
अपने भस्म कर दिए गए बच्चों की राख से
मैं उठ खड़ी हुई हूं और
बन गई हूं एक झंझावात
मैं उठ खड़ी हुई हूं
अपने भाइयों की रक्तधाराओं से
मेरे देश के आक्रोश ने मुझे अधिकार-समर्थ बनाया है
मेरे तबाह और भस्म कर दिए गए गांवों ने
दुश्मन के खिलाफ नफरत से भर दिया है।
मैं वह औरत हूं
जो जाग उठी है।
मुझे अपनी राह मिल गई है
और कभी पीछे नहीं लौटूंगी
मैने अज्ञानता के
बंद दरवाजों को खोल दिया है
मैंने सोने की हथकड़ियों को
अलविदा कह दिया है
ऐ मेरे देश के लोगों,
मैं अब वह नहीं, जो हुआ करती थी
मुझे अपनी राह मिल गई है
और कभी पीछे नहीं लौटूंगी।
मैंने देखा है नंगे पांव,
मारे-मारे फिरते बेघर बच्चों को
मैंने मेहंदी रचे हाथों वाली दुल्हनों को देखा है
मातमी लिबास में
मैंने जेल की ऊंची दीवारों को देखा है
निगलते हुए आजादी को अपने मरभुक्खे पेट में
मेरा पुनर्जन्म हुआ है
आजादी और साहस के महाकाव्यों के बीच
मैंने सीखे हैं आजादी के तराने
आखिरी सांसों के बीच,
लहू की लहरों और विजय के बीच
ऐ मेरे देश के लोगों, मेरे भाई
अब मुझे कमजोर और नाकारा न समझना
अपनी पूरी ताकत के साथ मैं तुम्हारे साथ हूं
अपनी धरती की आजादी की राह पर
मेरी आवाज घुल-मिल गई है
हजारों जाग उठी औरतों के साथ
मेरी मुट्ठियां तनी हुई हैं
हजारों अपने देश के लोगों के साथ
तुम्हारे साथ मैंने अपने देश की ओर
कूच कर दिया है
तमाम मुसीबतों की, गुलामी की
तमाम बेड़ियों को
तोड़ डालने के लिए
ऐ मेरे देश के लोगों, ऐ भाई
मैं अब वह नहीं, जो हुआ करती थी
मैं वह औरत हूं, जो जाग उठी है
मुझे अपनी राह मिल गई है
और मैं अब कभी पीछे नहीं लौटूंगी।
मीना किश्वर कमाल

You Don't Just Need a Daily Routine. You Need a Seasonal Routine Too

These days almost all of us live by the clock. That means our lives are divided into 24-hour chunks and scheduled according to the numbers on our watch or phone at such and such a time we get up, at another we eat lunch, etc. That also means that when we go about trying to improve our routines, we end up changing the time we do things, like checking email later or setting the alarm earlier.

For millions of years we lived by the earth's natural rhythms rather than the rigid schedule of the clock. If we wanted to know when to work, when to sleep, or when to eat, we consulted the sky, the weather, or our bodies, not some abstract number.

A seasonal life is a happier, more productive life

That's an interesting factoid for anthropology class, but what does it have to do with you? In his post, Thomas argues that by ignoring these age-old natural rhythms, we're actually missing a huge opportunity to build a healthier, more humane, and more productive life. Routines, he insists, should take into account seasons as well as minutes and hours, and people should plan with the whole sweep of a year's changes in mind.

"We live in a world of seasons," he writes. "but productivity advice seems to always think in terms of the day, the week, the year, or five years, never the season, the sun, and the shadow."

The alternative, he argues, is to think and plan in terms of seasons as well as days, weeks, years... "To quote Ecclesiastes 3:1, 'To every thing there is a season.' What if we took that adage seriously, not just by buying pumpkin spice lattes but by doing key things in a more fall-like way?" he asks. "The point is to embrace fall in particular and seasonal change in general."

How to embrace seasonal change

What would this sort of 'seasonal routine' look like in real life? Thomas offers several real-life examples for inspiration, including the novelist Lee Child who "sits down every September and begins work on a new Jack Reacher novel. He finishes up sometime the following spring and then spends the rest of the year doing other stuff--stuff like spending the entire month of August on vacation." Thomas points out that, not only does this natural ebb and flow sound delightful, it also results in an impressive level of productivity (a book a year is a hefty output by any writer's standards).

Productivity writer Nicholas Bate suggests seven fall basics: more sleep, more reading, more hiking, more reflection, more soup, more movies, and more night sky. It's a program Thomas can get behind. "Come summer, I'll feel less stress about stopping work early to go to a barbecue or movie because I know, come autumn, I'll be hunkering down," he reflects. "More and more, I try to live in harmony with the seasons, not the clock."

These examples are just inspiration, of course. First of all, because your line of work might not allow for month-long vacations, or your might not be a big fan of soup. But also, more importantly, because the whole point of thinking about seasonal rhythms is to nudge you to pay more attention to what is natural for you and to respect those tendencies rather than being a slave to a fixed routine. No one can tell you what feels "fall-like" to you, so figuring out how to follow Thomas' advice requires self-reflection.

But spending a little time charting your own responses to the changing weather and shorter days might just mean accomplishing more and being happier while doing it.

A Pound of Butter

A Pound of Butter

Once, there was a farmer who regularly sold butter to a baker. One day, the baker decided to weigh the butter to see if he was getting the exact amount that he asked for. He found out that he wasn’t, so he took the farmer to court.

The judge asked the farmer if he uses any measure to weigh the butter. The farmer replied, “Your Honor, I’m primitive. I don’t have a proper measure, but I do have a scale.”

The judge replied, “Then how do you weight the butter?”

The farmer replied; “Your Honor, long before the baker started buying butter from me, I have been buying a pound loaf of bread from him. Every day, when the baker brings the bread, I put it on the scale and give him the same weight in butter. If anyone is to be blamed, it’s the baker.”

Moral of the story: In life, you get what you give. Don’t try to cheat others.